Χίος, 8 μήνες μετά τη φωτιά, μία (φώτο) περιπλάνηση

του Στέλιου Κραουνάκη

Χώρα, Νέα Μονή, Άγιοι Πατέρες, Αυγώνυμα, Ανάβατος, Τραχήλι, Λιθί, Βέσσα, Αρμόλια, Φανά

Οκτώ μήνες μετά τη φωτιά, το τοπίο δεν έχει αλλάξει και πολύ. Η μυρωδιά του καμένου έχει φύγει μοναχά. Κορμοί πεύκων μισοκαμένοι εξακολουθούν να στέκονται όρθιοι ενώ κάποιοι άλλοι, βορρά της φωτιάς, δεν άντεξαν και έχουν γύρει κατάχαμα. Η άνοιξη που διαβαίνει ανεμπόδιστη, έχει πρασινίσει το γόνιμο έδαφος, σπέρνοντας χαμόγελα στο ζοφερό σκηνικό.

Πόσα δέντρα θα επιβιώσουν άραγε και πόση βλάστηση θα καταφέρει να αναπαραχθεί; Στο ερώτημα αυτό δεν φαντάζομαι ότι μπορεί να απαντήσει ακόμα κάποιος με μεγάλη σιγουριά. Οι φυσικές διεργασίες μπορούν να φέρουν την αναγέννηση αλλά μπορεί και όχι, αν δεν τηρούνται κάποιες βασικές προυποθέσεις.

1ον. Η φύση χρειάζεται αρκετό χρόνο καθώς οι αλλαγές συμβαίνουν μέσω πολύπλοκων και αργών διαδικασιών. Τα αποτελέσματα δεν είναι ορατά από την μία χρονιά στην άλλη.

2ον. Μπορούν να παρεμποδιστούν από τρίτους, κυρίως ανθρωπογενείς, παράγοντες (διάβρωση εδάφους, αλλαγή χρήσης γης, βόσκηση στα καμένα κ.α.).

Εάν δεν του δώσουμε την ευκαιρία να αναρρώσει, το δάσος θα συρρικνωθεί ή θα εξαφανιστεί. Όποιος περιπλανηθεί για λίγο στα καμένα θα το διαπιστώσει.