Καμένα και κομμένα

του Γιάννη Κωσταρή

Πηγαίνοντας από το νότο στο βορά, από τα μαστιχοχώρια στα βορειόχωρα, στα περισσότερα χιλιόμετρα διασχίζεις τα καμένα. Ελιές, μαστιχόδεντρα και εκατοντάδες καμένα πεύκα, όμως δεν είναι πια μόνο καμένα αλλά και κομμένα, η σφαγή των πεύκων…

Δεν γνωρίζω πόσες άδειες έδωσε το δασαρχείο, ούτε πόσα από τα δεκάδες φορτωμένα φορτηγά που έβλεπα το χειμώνα είχαν άδεια υλοτόμησης. Δεν ξέρω ούτε πόσα από τα κομμένα ήταν πράγματι καμένα, ούτε αν επιτρέπονται τόσο βαριές εργασίες μέσα σε δάσος που προσπαθεί να αναγεννηθεί. Οι άνθρωποι-αρπακτικά ακόμα κι αυτή τη μεγάλη καταστροφή, την έκαναν «ευκαιρία» για εύκολο κέρδος.

Η φύση δεν χρειάζεται τίποτα από εμάς, έτσι κι αλλιώς μέσα στον άχρονο χρόνο της θα τα καταφέρει.

Εμείς, έχουμε ανάγκη να σεβόμαστε και να πενθούμε, γιατί έτσι ενεργοποιείται η αρχαία μας μνήμη, που μας συντονίζει με το τόπο και το χρόνο και μας καθιστά συμμέτοχους και συνδημιουργούς αυτής της μεγάλης πορείας.