γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Την περασμένη Παρασκευή όλοι οι ηγέτες των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαπίστωσαν πως οι τελευταίες δηλώσεις του Ζαν-Γκλοντ Γιούνκερ, ότι η Ευρώπη διέρχεται σε υπαρξιακή κρίση, είναι απολύτως αληθείς. Οι εναπομείνασες ελπίδες πλέον μεταφέρονται στην επόμενη σύνοδο που θα πραγματοποιηθεί στην Ρώμη τον ερχόμενο Φλεβάρη. Αυτό που μας έμεινε από την Μπρατισλάβα είναι ότι όλο και πιο πολύ λιγοστεύουν όλα αυτά που κρατούν ακόμα την Ένωση των Ευρωπαϊκών Κρατών.
Για πρώτη φορά δηλώθηκε ευθέως η ενοχλητική παρέμβαση των ευρωπαϊκών οργάνων στις εθνικές υποθέσεις των κρατών, ειδικά σε ζητήματα απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας. Εδώ είναι λοιπόν που πρέπει να τεθεί στο τραπέζι ένα καίριο ερώτημα, να προχωρήσουμε προς μια σοσιαλιστική ευρωπαϊκή συνομοσπονδία ή να επιλέξει ο καθένας την ίδια ακροδεξιά έξοδο της Βρετανίας;
Η ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης σκοντάφτει στα διαφορετικά συμφέροντα των μικρών ομάδων που έχουν σχηματιστεί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι χώρες του Νότου κατέβηκαν με την κοινή ατζέντα της Διακήρυξης των Αθηνών (να που τελικά η δέσμευση εφαρμόστηκε αλλά για πόσο καιρό;) ενώ οι τέσσερις χώρες του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία) επιμένουν στις ακροδεξιές τους τάσεις. Μπορεί ο καθένας να έχει τις δικές του γραμμές, αλλά όλοι μαζί άφησαν τις αιχμές τους ενάντια στην πολιτική λιτότητας του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και της Άνγκελα Μέρκελ.
Η Άνγκελα Μέρκελ θορυβημένη από τα απανωτά ακροδεξιά χαστούκια που δέχτηκε στη χώρα της (τα δυο πρόσφατα σε Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία) και Βερολίνο (είναι αξιοσημείωτο ότι οι αναρχικοί στο Βερολίνο καλούσαν τον κόσμο να πάει να ψηφίσει για να μην πάρουν οι ακροδεξιοί υψηλά ποσοστά), προσπάθησε να εμφανιστεί ενωτική. Ο Φρανσουά Ολάντ αναφέρθηκε στο θέμα της τρομοκρατίας την ώρα που η χώρα του φλέγεται για μία ακόμη φορά από τον εργασιακό νόμο-τέρας που ψηφίστηκε με αντιδημοκρατικό τρόπο μες στο καλοκαίρι. Ο Πορτογάλος πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα ήταν ο μόνος που κατακεραύνωσε τον γερμανό υπουργό οικονομικών για τις αποδοκιμαστικές του δηλώσεις σχετικά με την Ευρωμεσογιακή Διάσκεψη της Αθήνας. Ο Μάριο Ραχόι κι ο Τζόζεφ Μούσκατ (πρωθυπουργός της Μάλτας) απαίτησαν μία κοινή μεταναστευτική πολιτική ενώ ο Ματέο Ρέντσι χαρακτήρισε την άτυπη σύνοδο της Μπρατισλάβας ως μία χαμένη ευκαιρία, έχοντας παράλληλα στο μυαλό του το δημοψήφισμα του Οκτώβρη.
Κι ενώ ο Ευρωπαϊκός Νότος έδειξε κάπως πιο ενωτικός, οι χώρες του Βίζεγκραντ απαίτησαν ενίσχυση του ρόλου των εθνικών κοινοβουλίων, ενώ απέδειξαν για μία ακόμη φορά πως είναι σκληροί υπερασπιστές της λιτότητας.
Ως τελικό συμπέρασμα, το μόνο που κατάφεραν οι ηγέτες των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν μία όμορφη κρουαζιέρα στα νερά του Δούναβη. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσπάθησαν να καλύψουν το ναυάγιο κι αυτής της συνόδου.
