γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Η έννοια του ευρωσκεπτικισμού γεννήθηκε από την πρώτη στιγμή που κάποιες χώρες της Ευρώπης αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία κοινότητα, η οποία εξελίχθηκε σε ένωση.
Αρχικά, ο ευρωσκεπτικισμός είχε μία ήπια μορφή κι εκφραζόταν κυρίως από το χώρο της Αριστεράς. Με την κυριαρχία όμως του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος πάτησε πάνω στη γνωστή φράση «δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση», η Αριστερά χαρακτηρίστηκε αναχρονισμένη κι οπισθοδρομική, ανάξια να ανέβει στο ευρωπαϊκό τραίνο της προόδου.
Με αποδυναμωμένη την Αριστερά και σιωπηλή στον ευρωσκεπτικιστικό της ρόλο, η ευρωπαϊκή ελίτ πήρε μία τελείως διαφορετική ρότα, μ’ αποτέλεσμα, οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να απομακρυνθούν από τον πρωταρχικό τους στόχο, την δημιουργία της Ευρώπης των Λαών.
Φτάνοντας λοιπόν στο σημερινό αδιέξοδο, το οποίο γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό με τις πολιτικές λιτότητας και το προσφυγικό, τα «ορφανά» κοινωνικά δικαιώματα πέρασαν κάτω από την προστασία άλλου κηδεμόνα, της Ακροδεξιάς. Μαζί με αυτά κι ο ευρωσκεπτικισμός, ο οποίος σήμερα έχει γίνει νεοφιλελεύθερος, εθνικιστικός κι απειλητικός για το μέλλον μας.
Κι ενώ το Brexit θα μπορούσε να ήταν μία ισχυρή κραυγή διεκδίκησης μιας καλύτερης ζωής, με ισχυρότερη κοινωνική δικαιοσύνη και μία πιο δημοκρατική επαναθεμελίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τελικά φαίνεται πως δίνει μία νέα πνοή στον ανταγωνισμό του Κεφαλαίου και στο ύψωμα νέων τειχών.
Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος θα μπορούσε να είναι για την Ευρωπαϊκή Ένωση μία αφορμή για να σταθεί μπροστά από έναν καθρέφτη και να αναθεωρήσει αρκετά από τα λάθη της. Αντ’ αυτού, η Ευρώπη κλείστηκε κι άλλο στον εαυτό της κι έγινε πιο «γερμανική», με μία υπολογίσιμη ακροδεξιά, η οποία έχει πλέον όλο το χρόνο με το μέρος της.
