γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Από την εποχή του οράματος μιας Ευρώπης των Λαών, η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να αποκτήσει μία ενιαία εξωτερική φωνή. Τελικά όμως, όχι μόνο δεν τα κατάφερε αλλά κι η οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας απέδειξε πως είναι δυστυχώς ο αδύναμος συνομιλητής των διεθνών σχέσεων.
Η αδυναμία αυτή είναι τόσο φανερή που έχει δώσει ένα απεριόριστο θράσος στην Τουρκία. Μαζί όμως με το θράσος επιβεβαιώνεται και η απειλητική ανωριμότητα των γειτόνων μας.
Όταν τον περασμένο Απρίλη, ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας, Νταβούτογλου κουνούσε το δάχτυλο από το βήμα του ευρωκοινοβουλίου, απειλώντας την Ευρώπη πως θα ανοίξει τα σύνορα για να περάσουν κι άλλοι πρόσφυγες, επιβεβαίωνε την πιθανώς υπόγεια σχέση του τουρκικού κράτους με το κύκλωμα διακινητών. Κι εμείς ως πολίτες-θεατές παρακολουθούσαμε ένα ανόητο διπλωματικό παιχνίδι εις βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών. Από την άλλη πλευρά, η στάση της Ευρώπης δεν ήταν καλύτερη, μιας κι επέλεξε να υψώσει τείχη. Μία απαράδεκτη και κατακριτέα κίνηση.
Την ίδια απρονοησία δείχνει η Τουρκία και στην υπόθεση των Τούρκων αξιωματικών. Στις επιτακτικές εντολές τους για έκδοσή τους στην Τουρκία, ακούγεται η κατηγορία διάπραξης πολιτικών αδικημάτων. Κανείς δε βρέθηκε να τους πει πως η δήλωσή τους και μόνο αυτή συνηγορεί στο να δοθεί πολιτικό άσυλο και στους οκτώ.
Με την ίδια χώρα θα διαπραγματευτούμε σήμερα για το μέλλον της Κύπρου. Είναι βέβαιο πως οι ελπίδες για κάτι καλό είναι περιορισμένες όταν απέναντι μας έχουμε συνομιλητές-εκβιαστές.
Το πρόβλημα όμως στην όλη κατάσταση δεν είναι η απειλητική ανωριμότητα της Τουρκίας αλλά η ανώριμη, ανεύθυνη κι έλλειψης σοβαρότητας στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και δικιά μας φυσικά) απέναντι στους γείτονές μας.
