Επήες στις εγιές, μια βότα, να δεις έχουνε φέτο, εν έχουνε; Κι όχι τίποτις άλλο εν έχει μείνει στάλα στον πίθο…
Εκαθούσουνε καταής κι ήπαιρνες ανάσα και παραδίπλα βλέπεις να παίρνει δρομίδι τούτο το πλάσμα του θεού… Επήρες ένα κλαδάκι κι αρκίνησες να το πειράζεις απαλά… το αναποδογύριζες και κατάφερνε να γυρίσει πίκουπα και ξαναξεκινούσε το δρόμο του… το βοηθούσανε και τα αμέτρητα ποδάρια του…
Κι όσο ήβλεπες τη ρότα του τόσο το εζήλεβγες… σαν τρένο, σου εφάνηκε, σαν οδοντωτός… κι όλο ήκοβες τη φόρα του…
Κι όπως ο νους κάμνει παιχνίδια, εφαντάστηκες πως είχες σαράντα ποδάρια μοιρασμένα σάμπου σε βολεύει, σάμπου θες τη ζωή σου…
Δυό ποδάρια εκεί που ήσουνε παιδί, άλλα δυό στα νειάτα κι ό,τι ποδάρι περισσεύει τώρα…
Δυό να τρέχουνε στη ζωή, δυό στον έρωτα και δυό στις φιλονάδες, άλλα δυό στο σπίτι, στους γονείς, βάλε και δυό στη δουγιά, δυό στους πρόσφυγες, δυό στη Μαδρίτη και σ’ ενός καραβιού τη γέφυρα, άλλα δυό στο χωράφι να σκάβουν λάκους, βάλε τα δυό να γυρνούνε τον κόσμο όλο… Κι άλλα δυό να τα βουτάς στη σκάφη με τα δαφνόφυλλα και το νερό να ξεκουράζονταινε…
Και λες…
δε φτάνει τούτη η ζωή να κάμεις ό,τι γουστάρεις, ό,τι ποθεί η ψυχή σου… Με λίγα πρέπει να πακιαριστείς… Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να διαλέξεις τα ποδάρια τούτα που θες να πάνε… μη βλέπεις τούτο το ζωντανό, ετούτο τον ξέρει το δρόμο του.
Αλί από μας…
