του Κώστα Ζαφείρη
Ήταν από μέρες αναμενόμενο το άγγελμα της εκδημίας του παπα Γιώργη Λιαδή στην πόλη και στην γειτονιά μας. Η αρρώστια βαριά και ανεπίστρεπτη.
Σήμερα που οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα, έχει περιγράψει η Μητρόπολη με την ανακοίνωσή της το βίο του Εκλιπόντος. Αυτές οι σκέψεις που ακολουθούν είναι προσωπικές, ωστόσο είμαι βέβαιος ότι πολλοί και πολλές θα τις μοιραστούν μαζί μου.
Τον παπα Γιώργη τον γνώρισα κι εγώ, όπως κι εκατοντάδες άλλοι, ως θεολόγο στα γυμνασιακά μας χρόνια. Τότε την θεολογική του κατάρτιση την υποψιαζόμασταν ως μειράκια που ήμασταν, αλλά δεν μπορούσαμε βέβαια να την καταλάβουμε. Θυμάμαι πάντως ότι ενθάρρυνε, προσοχή, δεν ανεχόταν απλά, ενθάρρυνε, το διάλογο. Κι ας διαφωνούσαμε σε πολλά. Κι ακόμα, όπως έμαθα αργότερα, πάντοτε ήταν αντίθετος σε πειθαρχικές ποινές στους μαθητές και στις μαθήτριες. «Είμαστε εδώ για να έρχονται τα παιδιά στο σχολείο, όχι για να τα διώχνουμε». Κι έπειτα πολλές κουβέντες στο τραπεζάκι στη δροσερή αυλή του Άη Γιώργη στο Φρούριο, με γλυκό του κουταλιού και παγωμένο νεράκι που έφερνε η αξέχαστη πρεσβυτέρα του.
Ωστόσο, είχαμε την τύχη να είναι και εφημέριος της γειτονιάς των παιδικών μας χρόνων. Αυτή την ιστορική αλλά συνάμα και ταπεινή και φτωχική γειτονιά της πόλης μας, το Κάστρο, κλήθηκε να διακονήσει. Και ήταν για πολλά πολλά χρόνια κοντά μας. Στις χαρές και στις λύπες. Σε στιγμές γιορτής και σε στιγμές πένθους ήταν μέσα στα σπίτια μας, στην καρδιά της ενορίας του. Σ’ αυτή την ενορία, που γνώριζε τη φτώχια πολύ πριν την κρίση, τάχθηκε να προσφέρει. Και το έκανε αθόρυβα, αλλά με συνέπεια και συνέχεια στο πέρασμα των χρόνων.
Τέλος, κι αυτό είναι προσωπική μαρτυρία, θυμάμαι σαν να ήταν τώρα την πηγαία χαρά του, όταν κάμποσα χρόνια πίσω, του είπαμε ότι θέλουμε να κάνουμε το γάμο μας στον Άγιο Γιώργη. «Δόξα τω Θεώ, ξέρετε πόσο καιρό έχει να γίνει γάμος στην εκκλησιά μας;». Θίγοντας με τον τρόπο του την συρρίκνωση της γειτονιάς από τη μια, αλλά και τη σνομπαρία κάποιων νεόπλουτων που διάλεγαν πιο «καθώς πρέπει» εκκλησιές για γάμους και βαφτίσια.
Στην αγορά και στο καφενείο, σε τηλεφωνήματα και μηνύματα φίλων και συμμαθητών, συμφωνήσαμε σε ένα : δεν ήταν μόνο από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του μικρόκοσμού μας, ήταν καλός παπάς και άνθρωπος ο παπαΓιώργης, κι αυτό είναι το πιο ουσιαστικό απ’ όλα.
Καλό Παράδεισο παπα Γιώργη.
