20160522
Ανεβαίνοντας από τον νότο στον βορρά ο καιρός άλλαζε συνεχώς, μετά τη Βολισσό ο απογευματινός ήλιος τρυπά τα μολυβένια σύννεφα που είναι πάνω από την Αμανή και τη φωτίζει εντυπωσιακά. Από μακριά ξεχωρίζει η υπερμεγέθης εκκλησία, στην είσοδο του χωριού μόλις ένα αυτοκίνητο, υποθέτω ότι μένουν ελάχιστοι κάτοικοι. Η ησυχία γίνεται πιο έντονη με τον δυνατό αέρα. Παρόλο που πολλά σπίτια είναι εγκαταλελειμμένα και περνάει ώρα για να συναντήσω άνθρωπο η αίσθησή μου για αυτό το χωριό ήταν πολύ ωραία. Ένας ηλικιωμένος άντρας ανεβαίνει την εξωτερική μεταλλική σκάλα του σπιτιού του. «Γεια σας, ωραία είσαστε εδώ» η αστόχαστη κουβέντα μου. «Ωραία· αλλά δύσκολα, έχει πολύ μοναξιά. Είμαστε καμιά τριανταριά το χειμώνα, όλοι ηλικιωμένοι. Καφενείο δεν υπάρχει, το είχα εγώ, αλλά το έκλεισα γιατί θέλανε ταμειακή, διπλή τουαλέτα, και πολλά άλλα και λέω, καλύτερα κλείσ’το. Τα παιδιά μου είναι στη Χώρα.» Ευγενής ο κύριος Δημήτρης, με προσανατολίζει· «από την άλλη πλευρά είναι το δημοτικό, από κει παρκάρουν τα αυτοκίνητα».
Το χωριό είναι μέσα στη βλάστηση, μουριές, συκιές, κληματαριές, μουσμουλιές και πάρα πολλές αμυγδαλιές. Tο χωριό μοιάζει να έχει χάσει τη μάχη με το χρόνο· τα περισσότερα σπίτια είναι κλειστά. Στο πιο ψηλό σημείο είναι ο πύργος. «Είναι γενοβέζικος, οι πέτρες είναι πολύ χοντρές, θέλανε να τον χαλάσουν και δε μπορούσαν. Ο πατέρας μου, ο Στέλιος Λεωνής –τώρα είναι εκατό χρονών– έχει γράψει ένα βιβλίο και πολλά άρθρα, για την ιστορία του χωριού και όλης της Αμανής. Εγώ μεγάλωσα στο χωριό, στο σχολείο ήμασταν τριάντα πέντε παιδιά. Έλα να σε κεράσω ένα μπουκαλάκι κρασί. Δε βάζω καθόλου χημικά είναι φυσικό, αλλά δεν μ’ αρέσανε οι τοπικές ποικιλίες, είναι καμπερνέ με μια αμερικάνικη. Το κρασί είναι ζωντανός οργανισμός· πρέπει να το αγαπάς για να φτιάξεις καλό κρασί.» Μου δείχνει απέναντι την πλαγιά που είναι τα αμπέλια του.
Βγήκα στο σχολείο, άλλο ένα όμορφο κτίριο που μένει να θυμίζει μια εποχή που πέρασε. Επιστρέφω, ρωτώ για την εκκλησία. «Είχανε μια μικρή και δε χωρούσανε όλοι μέσα, χτίσανε τούτη εδώ, κόστισε πολλά λεφτά και πήρε πολλά χρόνια να γίνει, βγήκε λίγο μεγάλη. Φτιάχτηκε πολύ πριν γεννηθώ εγώ.» Αφήνω το όμορφο χωριό στην ησυχία του και συνεχίζω για την Παρπαριά.
