Aντίο σε έναν «ανώνυμο» εθελοντή

Πριν από ένα μήνα ακριβώς προστέθηκε μια ακόμη ανώνυμη αναφορά στον κατάλογο των ανθρώπων που πεθαίνουν στον τόπο μας, αλλά ποτέ δεν μαθαίνουμε τίποτα για αυτούς ή μαθαίνουμε κάποια λίγα και ενδεχομένως στρεβλά. Πολλοί είναι οι πρόσφυγες που βρίσκονται στο νεκροταφείο στο Μερσινίδι, μιας και δεν τους αναζήτησε κανένας συγγενής ή δεν είχε τη δυνατότητα να τους μεταφέρει στην πατρίδα τους από την οποία έφυγαν κυνηγημένοι.

Έτσι, είδαμε στα τοπικά ΜΜΕ την είδηση για έναν ακόμα ανώνυμο θάνατο, ενός 36χρονου αυτή τη φορά «υπαλλήλου ΜΚΟ», όπως γράφτηκε, που πέθανε από «φυσικά αίτια». Δεν ήταν όμως υπάλληλος ΜΚΟ, αλλά εθελοντής. Εθελοντής, που δρούσε και στη δική του πατρίδα και βοηθούσε νομικά πρόσφυγες. Εθελοντής της ομάδας Refugee Law Clinics Abroad, ο  Carsten Hörich  ήταν διδάκτωρ νομικής και μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας του Πανεπιστημίου Martin-Luther στη Γερμανία, με τους συναδέλφους του να γράφουν για έναν ανήσυχο, ξεχωριστό άνθρωπο, που «έφυγε» πολύ νωρίς.

Και ήταν εθελοντής, που σημαίνει ότι δεν λάμβανε αμοιβή, αλλά πλήρωνε τα έξοδα του. Εθελοντής που δήλωνε ότι δεν πρέπει να αφήσουμε την Ελλάδα μόνη στο προσφυγικό ζήτημα. Εθελοντής, που δούλευε βοηθώντας τους πρόσφυγες να έχουν στοιχειώδη γνώση και τρόπο να κατοχυρώσουν τα στοιχειώδη δικαιώματα που τους παρέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση – η οποία δεν φροντίζει, ωστόσο, να τους παρέχει την απαραίτητη νομική στήριξη για να τα διεκδικήσουν.

Γιατί, όσο κι αν κάποιοι δυσανασχετούν για την ύπαρξη αυτών των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, όσο κι αν τα θέτουν υπό αμφισβήτηση και ζητάνε τη συρρίκνωση τους –δεν φαντάζονται, βλέπετε, ότι θα μπορούσαν να βρεθούν σε αντίστοιχη θέση και εκείνοι – τα δικαιώματα υφίστανται, είναι νομικά κατοχυρωμένα και οφείλουμε να τα υπερασπιστούμε. Να διεκδικήσουμε να τα απολαμβάνουν όλοι, και όχι μόνο εμείς οι δυτικοί, λευκοί, που έτυχε να γεννηθούμε σε αυτή τη μεριά της γης και όχι σε κάποια άλλη.