γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Η εκλογική ανατροπή της περασμένης βδομάδας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, δεν συνδυάστηκε μόνο με τον τερματισμό των τεσσάρων δεκαετιών του αποτυχημένου όπως φάνηκε New Federalism, αλλά και στο ξεγύμνωμα της ευθυνόφοβης στάσης που κρατάει μέχρι σήμερα το Αριστερό Κίνημα.
Η απραξία της Αριστεράς βασιζόταν σε μία θεωρία, η οποία έλεγε πως το σύστημα δεν αφήνει περιθώρια εξεγέρσεων και ριζοσπαστικών αλλαγών. Να όμως που το Brexit και η νίκη του Τραμπ απέδειξαν ακριβώς το αντίθετο. Τόσο στο δημοψήφισμα της Αγγλίας όσο και στις Αμερικανικές Εκλογές, το σύστημα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα κεφαλαιακά συμφέροντα ήταν ενάντια στους δυο νικητές. Κι όμως τόσο οι ακροδεξιοί εκφραστές του Brexit όσο και η ακροδεξιά ρητορική του Τραμπ κατάφεραν τελικά να το κατατροπώσουν. Κι εκεί αρχίζει ο μεγάλος προβληματισμός.
Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, το σάπιο κι αναξιοκρατικό σύστημα του καπιταλισμού καθώς και η χρόνια πολιτική λιτότητας, οδήγησαν μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων στη μιζέρια και στην εξαθλίωση. Το συγκεκριμένο κοινωνικό κομμάτι υποτιμήθηκε σχετικά με το μέγεθός του, κι έμεινε ορφανό από εκφραστές, διότι τα Αριστερά Κινήματα είναι άπραγα, διότι δεκαετίες τώρα έχουν εγκλωβιστεί σε μία χειμερία νάρκη που προκλήθηκε από τις χρόνιες αγκυλώσεις τους. Αυτό είχε ως συνέπεια να μετακινηθεί αυτή η μερίδα του κόσμου σε κάποιους που παρουσιάστηκαν ως «αντισυστημικοί».
Αυτοί οι «αντισυστημικοί» έγιναν οι εκφραστές της λαϊκής οργής, οδηγώντας τις κοινωνίες να ψηφίσουν τις δυνάμεις του μισανθρωπισμού και της ιδεολογικής οπισθοχώρησης, ενώ παράλληλα έδωσαν μία ακροδεξιά και ρατσιστική χροιά στην αντίδραση του κόσμου.
Η Αριστερά τυφλωμένη από τον δικό της ουτοπικό χιλιασμό, έχασε μία μεγάλη ευκαιρία να πετύχει μία ριζοσπαστική ανατροπή. Τρανό παράδειγμα είναι ο χειρισμός του ελληνικού δημοψηφίσματος από την σημερινή (μη-αριστερή) κυβέρνηση.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, να παρακολουθούμε τους ακροδεξιούς πανηγυρισμούς τόσο για τη νίκη του Τράμπ όσο και για την επικράτηση του Brexit. Οι δυο αυτές νίκες πάτησαν και πάνω στην απραξία της Αριστεράς, οδηγώντας την παγκόσμια κοινότητα σε μία νέα εποχή, η οποία δυστυχώς θυμίζει πάρα πολύ το αμερικανικό 1930 και την αρρωστημένη δημοκρατία της Βαϊμάρης.
