Η γιορτή καρπουζιού και ο λεηλατημένος κάμπος

του Γιάννη Κωσταρή

Εικόνα πρώτη, γιορτή στην πλατεία
Στο κέντρο της πλατείας δεκάδες καρπούζια, προσφορά των αγροτών του χωριού. Μέσα Ιουλίου στην Καλαμωτή πραγματοποιείται η γιορτή καρπουζιού οργανωμένη από τον τοπικό σύλλογο. Οι ντόπιοι αγρότες προσφέρουν καρπούζια, οι νοικοκυρές μαγειρεύουν παραδοσιακές συνταγές, παίζει μικρή ορχήστρα από νέους του χωριού και γίνεται ένα όμορφο γλέντι.

Οι κάτοικοι με δικές τους δυνάμεις προβάλλουν στοιχεία του πολιτισμού τους· ανασύρουν στοιχεία από το παρελθόν, τα συνθέτουν με το παρόν και με διάθεση προσφοράς και αναπόφευκτα μεγάλες δόσεις γραφικότητας πορεύονται.

Εικόνα δεύτερη, ο κάμπος
Προνομιούχοι οι κάτοικοι της Καλαμωτής, ντόπιοι και μετανάστες, διαχειρίζονται τον μεγαλύτερο κάμπο του νησιού. Οι αγρότες, «οι κηπουροί», οικοιοποιούνται αυθαίρετα γειτονικά χωράφια για χρόνια και καλλιεργούν καρπούζια, ντομάτες, πατάτες, λάχανα κτλ. Φεύγουν και αφήνουν τα χωράφια λεηλατημένα· από τη μια η μη αναστρέψιμη επιβάρυνση των φυτοφαρμάκων, κι από την άλλη τα σκουπίδια· νάυλον, συσκευασίες από φυτοφάρμακα, λαστιχάκια ποτίσματος, πλαστικά από καφέδες και νερά κτλ. όλα αυτά γίνονται «κοπριά» μια και οργώνονται μαζί με το χώμα.

Η εικόνα του κάμπου και των γύρω λόφων είναι απογοητευτική· γκρεμισμένες ξερολιθιές, πηγές νερού που στέρεψαν, καμένα δέντρα από τις φωτιές, ανεξέλεγκτα κομμένα για καυσόξυλα δέντρα, ερείπια στρατιωτικών εγκαταστάσεων, σκουπίδια, παντού σκουπίδια, από άδεια φυσίγγια κυνηγίου μέχρι τα ρυπογόνα υπολείμματα των αγροτικών καλλιεργειών που ανέφερα παραπάνω· το μεγαλύτερο μαντρί του νησιού βόσκει καθημερινά στη δυτική πλευρά του κάμπου και το τεράστιο φράγμα με τον αδιαμόρφωτο και παρατημένο περιβάλλοντα χώρο, μνημείο του πως αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη ο μηχανισμός του κράτους.

Φυσικά αυτά δεν συμβαίνουν μόνο σε αυτό τον κάμπο αλλά παντού. Στο μικρόκοσμο αυτού του χωριού, αυτού του νησιού, αυτής της χώρας.

Η φύση εκτός από καρπούς μας προσφέρει την ομορφιά και τη σιωπή της, δηλαδή την αιωνιότητα. Την μνημειακότητα του ελάχιστου, που δημιουργεί χώρο και ζει παράλληλα με το χρόνο.

Ο κάθε τόπος υπήρχε πριν από μας και θα συνεχίσει ερήμην μας να υπάρχει.