γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Βραδάκι συναντιέμαι με φίλους και φίλες σε καφέ της πρωτεύουσας. Καθόμαστε στο μπαρ. Σε διπλανό τραπεζάκι μια παρέα με δυο κορίτσια κι ένα αγόρι. Πίνουν το ρόφημά τους, συζητούν, γελάνε. Εντύπωση κάνει ότι κουβεντιάζουν σχεδόν ψιθυριστά με τα πρόσωπά τους πολύ κοντά. Η μια κοπέλα μάλλον από ασιατική χώρα. Περνάει η ώρα, πληρώνουν κι ετοιμάζονται να φύγουν. Τότε σχηματίζουν μια παράξενη σύνθεση. Ο ένας πίσω από τον άλλον, η κοπέλα με τα ασιατικά χαρακτηριστικά μπροστά, το ένα χέρι στον ώμο του μπροστινού, το άλλο χέρι ξεδιπλώνει το λευκό μπαστουνάκι. Ένα παράξενο μα τρυφερό τρενάκι που πάει προς την έξοδο. Αγγίζονται, κινούνται με σιγουριά και ασφάλεια κι ας μη βλέπουν.
Αργότερα το ίδιο βράδι σε σταθμό του Μετρό. Βγαίνουμε από το συρμό κι ανεβαίνουμε τις κυλιόμενες. Μπροστά κύριος κάποιας ηλικίας. Κουστούμι, γραβάτα, σφιχτοκουμπωμένο παλτό. Στη διπλανή κανονική σκάλα μια κοπέλα ανεβαίνει με δυσκολία τα σκαλιά. Κουβαλάει πλαστικές τσάντες. Σέρνει τα βήματα. Άστεγη; Μάλλον. Εξαρτημένη; Σίγουρα. Στα μισά περίπου κάθεται στα σκαλιά. Βγάζει ένα ταλαιπωρημένο πακέτο κι ανάβει τσιγάρο. Ο κύριος την κατακεραυνώνει με το βλέμμα. Μόλις φτάνουμε στην επιφάνεια του σταθμού σπεύδει στο σεκιουριτά: «Έχει ανάψει τσιγάρο σε απαγορευμένο χώρο. Να επιληφθείτε!». Έτσι. Κοφτά. Ξερά. Με ύφος απόστρατου διοικητή της Χωροφυλακής.
Δυο όψεις. Η μια του συγκινητικού μεγαλείου της ανθρώπινης ψυχής. Κι η άλλη του απύθμενου βάθους της ανθρώπινης κακοψυχιάς. Κάπως έτσι, σαν το Ιανό, πορεύεται η ζωή.
