21 Βέσσα

20151213

Από όπου κι αν προσεγγίσεις το χωριό διασχίζεις πλαγιές με καμένα πεύκα από τη μεγάλη φωτιά του δώδεκα· δυο χιλιόμετρα έξω από το χωριό ένας ηλικιωμένος άντρας περπατούσε με τη βοήθεια ξύλινου μπαστουνιού, κρατούσε ένα τσουβαλάκι στον ώμο, μάλλον με λίγες ελιές, και είχε περασμένο στο χέρι ένα κουβά. Στα πρώτα σπίτια έκοψα ταχύτητα να περάσει ένας καβαλάρης με το στολισμένο του άλογο.

Περπάτησα αρκετή ώρα στα στενά, ανάμεσα στις πέτρες, τα ερείπια, τα ανακατασκευασμένα σπίτια και τις νέες κατοικίες. Σαν ένα τεράστιο lego το χωριό, μόνο που τα «τουβλάκια» του -οι πέτρες του-, χτίζονται, πέφτουν και ξαναχτίζονται εδώ και πέντε αιώνες. Σε πολλά σημεία έχουν φτιαχτεί καλαίσθητα πέτρινα σπίτια με κήπους αλλά έχει αλλάξει ο ρυθμός, έχει σπάσει η αυστηρή δομή του οικισμού. Ανεβαίνω σε ένα ερείπιο από την εξωτερική σκάλα, δεν υπάρχει πόρτα, μέσα διαλυμένα στρώματα και σπασμένες καρέκλες, σκουπίδια· κανένα στοιχείο που να φανερώνει κάτι για τους τελευταίους του κατοίκους. Έρημο και το απέναντι, έρημη όλη η γειτονιά στη βορειοδυτική άκρη του χωριού· παραδίπλα μια νέα πέτρινη κατοικία, στιβαρή και νοικοκυρεμένη, όλα καθαρά και περιποιημένα. Μοιάζει εδώ η τάξη να νίκησε την εντροπία τουλάχιστον προσωρινά, στον παρόντα ανθρώπινο χρόνο.

Πολλά τα κλειστά σπίτια χρησιμοποιούνται σαν θερινές κατοικίες, αρκετά από τα παλιά και αφημένα σπίτια, έχουν στην πόρτα ένα σιδερένιο σκουριασμένο κρίκο, μάλλον τον χρησιμοποιούσαν για να δένουν τα ζώα. Κοντά στο μοναστήρι της Παναγιάς είναι ένα άλογο, είναι αυτό που είδα και νωρίτερα; Κοιτάζω το χωριό από το μοναστήρι, είναι χτισμένο ανάμεσα στα χαμηλά βουνά, σε μια στενή λωρίδα πεδινής γης· σαν από ηχείο ακούγονται φωνές από κότες, κοκόρια, αγελάδες, κατσίκες, και μουλάρια.

Κατεβαίνω προς την πλατεία, μια κοπέλα αποχαιρετά τη μάνα της και φεύγει με το αυτοκίνητο, πιθανόν μένει στη Χώρα, όπως πολλοί που έρχονται στα χωριά τους για Σαββατοκύριακο. Περνώ στην ανατολική πλευρά, έχει σκοτεινιάσει πια, στον πίνακα ανακοινώσεων δυο αγγελτήρια κηδείας και ένα μνημοσύνου, όλα σε κοντινά χωριά. Ένας ευγενής ηλικιωμένος με ρωτά αν ψάχνω κάτι, αν είμαι από το νησί, αν μου αρέσει το χωριό· δεν έχω όρεξη για κουβέντα του απαντώ μονολεκτικά, συνεχίζει για το καφενείο. Πάνω από τις πέτρες κοιτάζω τον ουρανό, βαθύ μωβ, κι ένα φτενό φεγγάρι λίγο πριν τη δύση. Στις κολώνες της ΔΕΗ, κάτω από τις λάμπες φωτισμένα τα λιτά γιορτινά στολίδια.