γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Πέρασε άλλη μια 25η Μαρτίου με τις παρελάσεις να γίνονται ως είθισται: δοξολογίες, οι μαθητές/τριες να προσπαθούν να βρουν το βήμα τους υπό τον ήχο παραγγελμάτων και εμβατηρίων – τόσο ξένων και παράταιρων, με αεροπλάνα και τανκς (που πέρσι τα είχαμε γλιτώσει λόγω οικονομικής κρίσης) και με μονάδες των ΟΥΚ να μοιράζονται με το λαό το όνειρό τους: να μπουν στην Πόλη…
Βέβαια, για αν μην είμαστε άδικες, μετά από αρκετά χρόνια, η παρέλαση στην Αθήνα έγινε χωρίς κιγκλιδώματα και προσκλήσεις, αλλά με ένα γλέντι στην κατάληξη για να γιορτάσει ο λαός.
Όπως έχει γραφτεί πολλάκις, οι μαθητικές παρελάσεις αναπαράγουν στρατιωτικού τύπου λογικές και ιεραρχίες: τα αγόρια μπροστά, τα κορίτσια πίσω, οι ψηλοί μπροστά, οι κοντοί στις τελευταίες γραμμές ή και εκτός παρέλασης, οι άριστοι μπροστά και ο πιο άριστος κρατά τη σημαία (ανταμοιβή για τις καλές επιδόσεις στα μαθήματα, περηφάνια για τον ίδιο/α, αλλά κυρίως για τους γονείς).
Αξίζει ίσως να θυμίσουμε ότι στην Ελλάδα οι μαθητικές παρελάσεις καθιερώθηκαν επί δικτατορίας Μεταξά, σε μια προσπάθεια να αντιγράψει τους πολιτικούς του μέντορες, τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, και κορυφώθηκαν επί χούντας, με τις αλησμόνητες φιέστες στο Παναθηναϊκό Στάδιο, και όχι μόνο.
Το αίτημα για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, ή και συνολικά των παρελάσεων, δεν είναι καινούριο, ούτε μόνο αμιγώς αριστερό και αντιεθνικιστικό. Έχει διατυπωθεί από διάφορα χείλη, πολιτικούς, εκπαιδευτικούς, κ.ά. και με διάφορες αφορμές (για οικονομία χώρου αναφέρουμε το ενδεικτικά το δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη). Αλλά τι θα θέλαμε να γίνει; Να επιβάλει η κυβέρνηση τη δική της λογική (αν την έχει) και να καταργήσει τις παρελάσεις, πηγαίνοντας κόντρα στη λαϊκή θέληση για εορτασμούς με μεγαλοπρέπεια;
Ο Στρατής Μπουρνάζος, ιστορικός, θέτει το ζήτημα σε μια ενδιαφέρουσα, κατά τη γνώμη μου, βάση: «Δεν προτείνω εμείς, οι «πούροι αντιεθνικιστές» (λέμε τώρα) να πάμε να τρίψουμε στη μούρη των «πατριωτών» και συντηρητικών ανθρώπων ότι καταργούμε τις παρελάσεις «τους» και «φτύνουμε στους τάφους τους», ούτε να τους ταράξουμε στην αντιεθνικιστική κατήχηση. Το αντίθετο. Να τους πούμε ότι σεβόμαστε τις απόψεις και τις ευαισθησίες τους (παρότι διαφωνούμε εντελώς) αλλά, επειδή θέλουμε όλοι μαζί να δώσουμε τον αγώνα για τη δημοκρατία, την προκοπή, την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια, τους ζητάμε ένα συμβιβασμό, ένα «μορατόριουμ» (όπως το έλεγε το ΚΚΕ τη δεκαετία του 1980 έναντι του ΠΑΣΟΚ;): να μη γίνει η παρέλαση φέτος, να δοθούν τα λεφτά σε νοσοκομεία και σχολεία (και σε δύο χρόνια, ας το ξανασυζητήσουμε). Τι πιο πατριωτικό άλλωστε;»
Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε και να το διεκδικήσουμε;
