50 γυναίκες, μόνες, ψάχνουν

του Στέλιου Κραουνάκη

Όταν συμβαίνει ο σεισμός, ο ήχος που αναπαράγει η γη με το κούνημα είναι πιο τρομακτικός από το ίδιο το κούνημα. Το ίδιο ισχύει με διάφορα έντονα φυσικά φαινόμενα. Η βροντή προηγείται της αστραπής, ο ήχος από το νερό που έρχεται κουτρουβαλώντας προηγείται από τη φονική πλημμύρα.

50 γυναίκες από την Β.Α. Χαλκιδική ξεκίνησαν ν΄ακούσουν τον ήχο της καταστροφής ενός δάσους.

Δεν είναι φυσικός θόρυβος ο ασταμάτητος ήχος του αλυσοπρίονου, ούτε οι σεκιουριτάδες που έχουν φυτρώσει στη θέση των δέντρων που έχουν κοπεί και που με προκλητικό τρόπο βιντεοσκοπούν τις γυναίκες για να τις εκφοβίσουν να μην φωνάζουν συνθήματα και να μην διαμαρτύρονται.  Δεν αποτελούν μέρος του δάσους τα συρματοπλέγματα, ούτε τα ηλεκτρονικά συστήματα ανίχνευσης κίνησης, ούτε οι συνεχείς προειδοποιητικές πινακίδες που επιθυμούν να απομακρύνουν «οποιον δεν έχει εργασία». Κομμάτι του δάσους αποτελούν μόνο αυτές οι γυναίκες, που βαδίζουν αποφασισμενες με την μυρωδιά από το καμμένο ξύλο στη μύτη και τον θόρυβο από τα τρυπάνια, που αντηχεί σε όλο το βουνό, στ’ αυτιά.

Το δάσος όμως δεν υπάρχει πια, ένα μεγάλο μέρος έχει «καθαριστεί», όπως λένε οι εργάτες, από τα αιωνόβια δέντρα για να κατασκευαστεί το εργοστάσιο της πολυεθνικής. Εργάτες που δεν απαντάνε στις ερωτήσεις των γυναικών, εργάτες που σφίγγουν τα χείλια όταν ακούνε ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή αλλα το να καταστρέφεις ένα δάσος για να κερδίσει μία πολυεθνική είναι έγκλημα. Εργάτες που έτσι κι αλλιώς ήρθαν από άλλα μέρη γιατί οι ντόπιοι αρνήθηκαν να ασυλήσουν με τέτοιο τρόπο στον τόπο τους.

Γυναίκες από την Ιερισό, από την Μ. Παναγιά και τα Ν. Ρόδα, συνεχίστε να περπατάτε δίπλα στις στοίβες από κομμένους κορμούς που εκτείνονται όσο πάει το μάτι.  Ερχόμαστε κι εμείς δίπλα σας γιατί ακούσαμε την βροντή, μύρισαμε μαζί σας το βίαια κομμένο ξύλο, τρομάξαμε κι εμείς από το μέγεθος της καταστροφής που έρχεται. Είναι οι βάρβαροι, οι κάπηλοι, οι ανθρώπινοι γύπες με τους υπάνθρωπους που εκδίδουν τις άδειες, κανονίζουν τις δουλειές και ξεπουλάνε τα πάντα που πρέπει να νιώσουν τη δύναμη της αντίδρασης των ανθρώπων που έχουν καταλάβει ότι ζούμε σε κατοχή και δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την άμεση αντίσταση.

Αλλιώς δεν αξίζει να ζούμε σε αυτόν τον τόπο.