Μια πρόταση μετά την παράσταση
του Λευτέρη Βενιάδη
„Να εμπνέεσαι και να εμπνέεις“ αυτό σκέφτηκα στο πρώτο άκουσμα της πρώτης πρόβας με τη Νεανική χορωδία Ταξιδευτές Χίου δυο ημέρες πριν την πρεμιέρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών του μουσικού θεάτρου „Σουρῆς ΤΩΡΑ“ σε αυτήν την νέα και ανανανωμένη μορφή του σε μια παραγωγή του Ελληνικού Φεστιβάλ και Επιδαύρου 2016.
Οι μέρες πλησιάζουν προς την πρεμιέρα και με έχουν ειδοποιήσει ότι η Νεανική Χορωδία Χίου Ταξιδευτές έχει καταφτάσει και είναι έτοιμη στο φουαγέ του Μεγάρου Μουσικής για την πρώτη σκηνική πρόβα. Στο φουαγέ αναγκαστικά μιας που ο χρόνος για το στήσιμο του έργου είναι περιορίσμένος και πρεπει να εκμεταλλευτούμε όλες τις δυνατότητες για πρόβα. Μετά το καλωσόρισμα μου απέναντι στα γεμάτα ενθουσιασμό πρόσωπα η χορογράφος αναλαμβάνει το κινησιολογικό μέρος των νεαρών τραγουδιστών και τότε υποψιάζομαι σε πρώτο επίπεδο πόσο επαγγελματίες ενδεχομένως είναι αυτά τα παιδιά. Χαμογελώ στην μαέστρο τους και τους ζητάω μετά από λίγο να τραγουδήσουν χωρίς συνοδεία οργἀνων το αντίστοιχο μέρος τους για να μετρήσουμε τους χρόνους. Δεν περίμενα να ακούσω αυτό που άκουσα. Μια απίστευτα καλοκουρδισμένη Χορωδία, με απόλυτη ομοιογένεια και πλήρη μουσική πειθαρχεία. Λες και ήταν μηχανή παραγωγής ήχου απλά με ψυχή. Και αυτό μόνο στα πλαίσια της πρώτης κινησιολογικής πρόβας.
Φωτογραφίες: Babis Giannikakis
Δεν θα σταθώ στην παράσταση και το πως λειτούργησε, αυτό αφήνω να το κρίνουν αυτοί που ήταν εκεί μαζί μας. Σε αυτό όμως που θέλω να σταθώ είναι στον άψογο επαγγελματισμό που επέδειξαν τόσο σε απόδοση μουσική και σκηνική αλλά κυρίως και σε συμπεριφορά. Και από εδώ θέλω να ευχαριστήσω και να συγχαρώ για την σπουδαία αυτή απόδοση τόσο τα καταπληκτικά αυτά παιδιά *μάλλον κορίτσια συνοδευόμενα από τον έναν και μοναδικό Αργύρη* όσο και και την μαέστρο τους Κατερίνα Τσίτσα.
Και προχωράω… η παράσταση αυτή είχε συντελεστές πολυτάλαντους με περγαμηνές, όπως για παράδειγμα εξαιρετικούς μουσικούς της κρατικής ορχήστρας με σπουδές λαμπρές στο εξωτερικό, τραγουδιστές με σπουδές σε πανεπιστήμια όπως Mozarteum, Ακαδημία της Βιέννης και στο Λονδίνο, συντελεστές με εμπειρία από γερμανικές όπερες και γερμανικούς θεατρικούς οργανισμούς, μια ηθοποιό λαμπρή απόφοιτο του Εθνικού Θεάτρου και με μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και όλοι αυτοί σε μια πορεία καριέρας εξελικτική. Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν είχαμε μαζί μας δύο καταπληκτικούς μουσικούς, την Βασιλική Λυμπέρη και το Φώτη Πέζο που ζουν και εργάζονται στη Χίο, τον σε όλους αξιαγἀπητο και υπερταλαντούχο και με εμπειρία μεγάλη σε σημαντικούς ρόλους Χιώτη ηθοποιό Δημήτρη Αυγουστίδη και την Νεανική Χορώδία Ταξιδευτές Χίου. Όλοι αυτοί οι εκ Χίου στάθηκαν τουλάχιστον επάξια στον ρόλο που τους αναλογούσε και ήταν άψογοι επαγγελματίες.
Ενδεικτικά αναφέρω:
athens voice: «Ενθουσιασμό από την ανακάλυψη ενός σπουδαίου μουσικού ταλέντου, αληθινή έκπληξη για τις φωνές και την συγκινητική εκτέλεση των μελωδικών χορικών της παράστασης από τους «Ταξιδευτές», τη νεανική χορωδία της Χίου…«
Έθνος: «Μια παράσταση με σκώμμα και χιούμορ, με ήχο σύγχρονο, με ερμηνείες (μουσικών και ηθοποιών) σπουδαίες και μια εξαιρετική χορωδία.«
Μουσικό Αρχείο Ταμβάκου: «Έχοντας συνεργούς σε αυτή την τέλεια παράσταση εξίσου ταλαντούχους μουσικούς, λυρικούς τραγουδιστές και ηθοποιούς, αλλά και την αγγελική Νεανική Χορωδία ‘Ταξιδευτές’ Χίου απογείωσε την παράσταση…«
Προτείνω λοιπόν, ζητώ και εύχομαι να συνεχιστεί το θαυμάσιο έργο της Κατερίνας Τσίτσα, δηλαδή να συνεχίσει τη λειτουργία της η Χορωδία Ταξιδευτές. Αν δεν μπορεί να έχει τη μορφή λειτουργίας που είχε έως τώρα μιας που η μαέστρος της Χορωδίας δεν βρίσκεται πλέον στο νησί, προτείνω να προκυρηχθεί μια θέση από τον Δήμο Χίου, (προσοχή προσοχή! για επαγγελματία καταρτισμένο μουσικό-μαέστρο) που θα αναλάβει την συνέχεια αυτής της δημοτικής πλέον Χορωδίας. Ξέρω, ξέρω δεν υπάρχουν χρήματα… εντάξει… ας βρεθούν!
Ας μην μιλήσουμε για θέατρα, πινακοθήκες και τις άλλες μορφές τέχνης, γιατί όπως βλέπουμε τα ταλέντα, το έμψυχο δυναμικό και η νέα γενιά υπάρχουν, αρκεί να έχεις θέληση, όραμα και οξυδέρκεια να τα οργανώσεις, να τα καλλιεργήσεις και εν τέλη να τα αναδείξεις. Είναι ένα πολαπλό ώφελος για όλους με ελάχιστο κόστος. Και αυτό δεν είναι πολυτέλεια ή χάρη, είναι κατά τον Καζαντζάκη χρέος.
