Και κάπως έτσι, με μεταλλικά στόματα να καταβροχθίζουν τοίχους και κολώνες μέσα σε σύννεφα σκόνης, η γειτονιά της Φάρκαινας πέρασε στην ιστορία. Για να ανοίξει ο δρόμος για κάποια αμφίβολη ανάπτυξη που υποτίθεται πως θα έρθει με την επέκταση του αεροδρομίου της Χίου
Και κάπως έτσι μια γειτονιά τελειώνει
Οσοι διασχίζουν τον παραλιακό δρόμο του αεροδρομίου τις τελευταίες μέρες αντικρίζουν την εν εξελίξει κατεδάφιση δεκάδων σπιτιών, αποθηκών και άλλων κτισμάτων. Για κάποιους, αυτό είναι το πρώτο βήμα «ανάπτυξης» που θα φέρει η επέκταση του clear way, που επίσης υποτίθεται πως θα επιτρέψει να έρχονται μεγαλύτερα αεροπλάνα και άρα (άρα;) περισσότεροι τουρίστες. Κάποιοι άλλοι ωστόσο, θυμίζουν από χρόνια πως το πρόβλημα δεν είναι το μήκος του διαδρόμου, αλλά η ποιότητα του τουρισμού – «τα υπάρχοντα τσάρτερ, άλλωστε, έρχονται μισογεμάτα», όπως είχε επισημανθεί και παλιότερα και εδώ στην «Α».
Με βάση, λοιπόν, αυτό τον πλημμελή, θολό σχεδιασμό, προχώρησε τελικά η απόφαση κατεδάφισης των κτισμάτων βόρεια του αεροδρομίου – που βέβαια δεν είναι απλώς κτίσματα, αλλά μια ολόκληρη γειτονιά του Κάμπου (του ίδιου Κάμπου που πρόσφατα ανακηρύχθηκε ως ένα από από τα 7 πιο απειλούμενα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ευρώπη).
Ο Αντώνης Τσατσαρώνης κατέγραψε την Τρίτη 4 Οκτωβρίου την υπό εξέλιξη κατεδάφιση, θυμίζοντας τον αγώνα 30 χρόνων των κατοίκων για να αποφευχθεί η κατεδάφιση των σπιτιών του μετά την αναγκαστική απαλλοτρίωση. Κι όπως έγραψε:
«Ένας αγώνας τριάντα χρόνων
ανθρώπων που ζήσανε σ αυτή την γειτονιά…
Σήμερα κάποιοι –ευτυχώς- δεν είναι πια στη ζωή…
Ένας αγώνας υπέρ εστιών και βωμών,
για τούτη τη Γη την πολύτιμη,
την πλούσια, την εύφορη
για τούτη την γειτονιά των Αγγέλων στις παρυφές του Κάμπου
δίπλα στο κύμα, πάνω στη θάλασσα,
για τούτα τα σπίτια γεμάτα αναμνήσεις
έρωτες, δάκρυα, χαρές και πόνο.
Τέσσερις φορές κερδίσαν τη μάχη στο Συμβούλιο Επικρατείας,
και τέσσερες φορές οι αναπτυξιολάγνοι του μαζικού τουρισμού
γυρίσαν ξανά με την ιδία μανία…
Τριάντα χρόνια οι άνθρωποι αυτοί είδαν τις περιουσίες τους να απαξιώνονται
Την περιοχή τους να υποβαθμίζεται
Να γερνά δίχως να μπορούν να κάνουν τίποτα
Δεμένοι πίσω από τ’ άρμα της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης
Που μονάχα σε κατεχόμενα εδάφη όπως αυτά της ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ συμβαίνει…»
Και καταλήγει ο Αντ. Τσατσαρώνης, υπογραμμίζοντας και τις ευθύνες του τωρινού δημάρχου:
«Σήμερα παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος.
Οι μπουλντόζες επί τω έργω…
Με επικεφαλής τον Δήμαρχο…
-τι κρίμα Μανώλη-.
Μπορούμε πλέον να κοιμηθούμε ήρεμα…»
ΥΓ.: Ενώ μια γειτονιά του Κάμπου ισοπεδώνεται, μερικές δεκάδες μέτρα παρακάτω ένας ποταμός, ο Παρθένης, «εγκιβωτίζεται» σε ένα τσιμεντοκούτι, για να περάσει άλλο ένα «αναπτυξιακό» έργο, ο περιφερειακός δρόμος. Κι ο Αντώνης Τσατσαρώνης ξανά θυμίζει: «Ο εγκιβωτισμός δεν είναι λύση, είναι παραίτηση από κάθε λύση».
