γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Τις τελευταίες μέρες προκλήθηκε ένας ακόμη πανικός από τις δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, όσον αφορά ένα δημοψήφισμα για το νομικό καθεστώς της Δυτικής Θράκης. Αν και τελικά δε τέθηκε ποτέ αυτό το ζήτημα, η άμεση αντίδραση του υπουργείου εξωτερικών ήταν ορθή.
Αξίζει όμως να ανησυχούμε κάθε τόσο με τις συχνές κι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου;
Από την μία έχουμε την σιωπηλή παρακολούθηση των εξελίξεων από την Αμερική, την αναθέρμανση των σχέσεων της Τουρκίας με την Ρωσία και την αινιγματική στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (μέσω των Γερμανών) στο κατά πόσο τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου ανήκουν στην Ελλάδα. Από την άλλη όμως η Τουρκία βρίσκεται σε μία περίοδο εσωτερικής αναταραχής, μ’ αποτέλεσμα οι πρόσφατες δηλώσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να γίνονται για εσωτερική κατανάλωση και με το βλέμμα του στραμμένο κυρίως προς τα φλεγόμενα ανατολικά σύνορα παρά στα δυτικά.
Για ποιο λόγο όμως θεωρώ ότι οι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου δεν είναι τόσο ανησυχητικές όσο πιστεύουμε;
Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπαθεί με ανορθόδοξο τρόπο να στήσει την «Δεύτερη Τουρκική Δημοκρατία», επιδιώκοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να τερματίσει το κεμαλικό καθεστώς που ίσχυε από το 1923. Ο λόγος που αναφέρθηκε στη Συνθήκη της Λωζάννης είναι επειδή συσχετίζεται με την έναρξη του κεμαλικού καθεστώτος. Ήταν η περίοδος που άρχισαν να στήνονται οι βάσεις για ένα δημοκρατικό πολίτευμα δυτικού τύπου, κάτι που απομάκρυνε την Τουρκία από τις αιώνιες παραδόσεις της και το ισλαμικό παρελθόν της.
Επίσης η μεγάλη αλλαγή που προσπαθεί να επιφέρει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στη χώρα του φαίνεται και στην μετατροπή της 15ης Ιουλίου σε χρονολογικό ορόσημο για την Τουρκία, μέσω της μετονομασίας κάποιων σημείων της γειτονικής μας χώρας, όπως μία από τις τρείς γέφυρες του Βοσπόρου, όπου άλλαξε από Κεμάλ Ατατούρκ (!) σε «Μαρτύρων της 15ης Ιουλίου».
Οπότε η αναζωπύρωση της ιδέας μιας Μεγάλης Τουρκίας και «των συνόρων της καρδιάς μας» έχουν ως απώτερο σκοπό την εσωτερική συσπείρωση των Τούρκων. Εξάλλου η Τουρκία δε μπορεί να ανοίξει νέα μέτωπα, από τη στιγμή που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση στα ανατολικά της σύνορα, εκεί όπου βρίσκεται ο μεγαλύτερος εχθρός κι εφιάλτης της, οι Κούρδοι και το όραμά τους για ένα ενιαίο Κουρδικό Κράτος.
Παρ’ όλα αυτά χρειάζεται σοβαρότητα κι ετοιμότητα σε κάθε επικίνδυνη δήλωση του Τούρκου προέδρου, από τη στιγμή που η Ευρώπη, η Αμερική και η Ρωσία παίζουν το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.
