γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Η ηλικιωμένη γυναίκα πότιζε τις γλάστρες και τα παρτέρια στην αυλή. Όμορφη μέρα με ήλιο κι ας ήταν προχωρημένος Νοέμβρης. Το χαιρόταν. «Ωραίος καιρός για τα παιδάκια που θα παρελάσουν» σκεφτόταν. Είχε πια περάσει η ώρα της παρέλασης για την τοπική εορτή κι εκείνη συνέχιζε το πότισμα. Ξαφνικά, ένας εκκωφαντικός θόρυβος έσπασε τη σιωπή της ήσυχης γειτονιάς. Ερχόταν από τον ουρανό, από πού ακριβώς δεν γνώριζε. Έβαλε το χέρι αντήλιο και της φάνηκε ότι είδε, τα μάτια δεν πολυβοηθούσαν, ένα πετούμενο βέλος να σκίζει τον ουρανό. Ένιωσε τα γόνατα της να κόβονται.
Εμείς γυρίσαμε εντυπωσιασμένοι από την επίδειξη του F16 της Πολεμικής Αεροπορίας. Συζητούσαμε ζωηρά για τους ελιγμούς, για τις βυθίσεις, τις φωτοβολίδες και τα σχετικά. Το θέαμα, γιατί ως θέαμα το είχαμε εκλάβει, μας είχε συναρπάσει. Ανοίξαμε την εξώπορτα και μπήκαμε στην αυλή. Βρήκαμε τη γυναίκα να κάθεται σφιγμένη σε μια καρέκλα, σχεδόν έτρεμε. «Ήταν σαν τότε, τότε που βομβάρδισαν οι Γερμανοί την Καλαμάτα, έτσι με θόρυβο μεγάλο φάνηκαν πρωί πρωί τ’ αεροπλάνα κι άρχισαν να ρίχνουν βόμβες… αυτά θυμήθηκα.» μας είπε με τη φωνή σπασμένη.
Κάθισα και το έψαξα. Τα ξημερώματα της 27ης και 28ης Απριλίου του 1941, η Γερμανική Αεροπορία βομβάρδισε ανελέητα το λιμάνι της Καλαμάτας. Στόχος της ήταν οι χιλιάδες Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί που συνωστίζονταν για να φύγουν όπως όπως από την ηττημένη –και ήδη κατεχόμενη- Ελλάδα με προορισμό την Κρήτη. Φυσικά δεν βομβάρδισαν μόνο τα πλοία στο λιμάνι, αλλά και σπίτια και άμαχους. Η γυναίκα της ιστορίας μας ήταν τότε κοντά 10 χρονών κοριτσάκι. Και ήταν εκεί. Όλα τα θυμόταν. Κι αυτές οι μνήμες ξύπνησαν, σκληρά κι απροσδόκητα, με αυτό που όλοι οι άλλοι είχαμε εκλάβει ως θέαμα. Κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις.
Όταν πια την ηρεμήσαμε, της εξηγήσαμε, ξαναβρήκε την ανάσα της κι ήθελε να κλείσει τη συζήτηση. «Ας είναι καλά το παλικάρι εκεί πάνω» μας είπε. «Αχρείαστο να είναι…» πρόσθεσε με νόημα.
