γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Ήτανε κάποτε ένας ποταμός σε ένα νησί του Αιγαίου. Για την ακρίβεια δεν ήταν ακριβώς ποταμός, μιας και η ροή του ήταν περιοδική, ήταν ένα ρέμα, που «έτρεχε» όμως κάθε χειμώνα. Θυμάμαι τον παππού μου να λέει ότι πολυνεριά έχουμε όταν «τρέξει» ο Κοκαλάς, γιατί ο Παρθένης «τρέχει» και με την παραμικρή μπόρα.
Παρ’ ότι ρέμα, αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό οικοσύστημα, με τη χλωρίδα και την πανίδα του να ανταγωνίζεται άνισα την έντονη αστικοποίηση εκατέρωθεν της κοίτης του. Η υποβάθμιση του ήταν εμφανής: σκουπίδια, μπάζα και άλλα ενδημικά είδη που τα βρίσκουμε κυρίως στα ελληνικά ποτάμια, «κοσμούσαν» τις όχθες τους. Και τα παράπονα των κατοίκων πολλά.
Ήρθε λοιπόν η πρόοδος και ο πολιτισμός, μιας και αποτελεί παράδοση για τη χώρα μας να χρησιμοποιεί τα ποτάμια για να φτιάξει δρόμους. Όπως παράδοση ήταν και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Μόνο που εδώ και χρόνια η παράδοση αυτή τείνει να σπάσει και μια νέα έχει αρχίσει να κυριαρχεί: σε όλη την Ευρώπη ανοίγουν τα εγκιβωτισμένα ποτάμια και έχουν προ πολλού σταματήσει την παλιά πρακτική της τσιμεντοποίησης.
Του Παρθένη μας όμως του ‘λαχε να βρεθεί στο λάθος σημείο, στις παρυφές της πόλης, και εν έτει 2016 να συνεχιστεί ο εγκιβωτισμός του, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά πλέον ό,τι είχε απομείνει από τα προηγούμενα τσιμεντώματα. Και μάλιστα, να πρωτοστατεί στον εγκιβωτισμό του για να γίνει δρόμος, ένας δήμαρχος αρχιτέκτονας και διακεκριμένο μέλος γνωστής περιβαλλοντικής οργάνωσης.
Του αφιερώνουμε λοιπόν εξαιρετικά το άρθρο του Γιάννη Ελαφρού από την Καθημερινή του προηγούμενου Σαββάτου, που εξηγεί με στοιχεία τι γίνεται στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες με τα εγκιβωτισμένα ποτάμια και γιατί μπαίνουν σε τόσα έξοδα να τα απελευθερώσουν: oλόκληρο το άρθρο εδώ.
