μια θεωρία για όσα διακυβεύονται (και) στη Χίο
γράφει ο Τέλης Τύμπας
Αντιγράφω μία από τις χρησιμότατες παρατηρήσεις στο Διάχυση Συνόρων, Χάραξη Σωμάτων, Σημεία Καταγραφής (Θανάσης Λάγιος, Βάσια Λέκκα και Γρηγόρης Πανουτσόπουλος, εκδόσεις futura, 2016), ένα ιδιαίτερα επίκαιρο βιβλίο που παρέχει μια καίρια σύνθεση της πρόσφατης εμπειρίας από την αναμέτρηση των μεταναστευτικών ροών με τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Αναδεικνύει εκτιμώ με σαφήνεια αυτό που διακυβεύεται στη χώρα, με αιχμή κάποια νησιά όπως η Χίος:
«Με άλλα λόγια, τα ευρωπαϊκά σύνορα «άνοιξαν» προσωρινά μπροστά σε μια διαδικασία συλλογικής και αποφασιστικής αμφισβήτησής τους, για να ισχυροποιήσουν τελικά ακόμη περισσότερο τη θέση και τη συμβολική παρουσία τους, και να καταστούν ακόμη πιο «αποδοτικά» στη νέα εποχή που φαίνεται να χαράζει η Ε.Ε. γύρω από τον έλεγχο και τη διαχείριση των μεταναστευτικών ρευμάτων. Και είναι μέσα στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της λογικής ελέγχου και διαχείρισης που από τον Φεβρουάριο του 2016 είμαστε μάρτυρες του κλεισίματος των συνόρων, με αποτέλεσμα ολόκληρες χώρες, όπως η Τουρκία και η Ελλάδα, να τείνουν να μετατραπούν σε διευρυμένα Ellis Island, με προσωρινό ή μονιμότερο χαρακτήρα, κρατώντας εγκλωβισμένες τις ζωές που περισσεύουν, ζωές που, κατά καιρούς, θα μετατρέπονται σε εργατικές εφεδρείες της Δύσης και θα «απελευθερώνονται» σταδιακά ανάλογα με τις πολιτικοκοινωνικές συγκυρίες. Άλλωστε, οι χορηγίες που θα δοθούν για να λειτουργήσουν οι «ανθρωπιστικές βιομηχανίες» στο εσωτερικό τους φαίνονται να είναι πλουσιοπάροχες, και αντιμετωπίζονται ως ευκαιρίες οικονομικής «ανάπτυξης» (σελίδες 32-33).
Θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε το βιβλίο στις 16 του μήνα στην Αθήνα, στο κτήριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, στις 7 το απόγευμα. Αξίζει νομίζω ιδιαίτερα να διαβαστεί και να συζητηθεί και στη Χίο και στα άλλα νησιά που προορίζονται για επίκεντρο του Ellis Island.
