Του Βαρλάμ Σαλάμοφ από τις «Ιστορίες της Κολιμά»
Μτφ. Ελένη Μπακοπούλου – Εκδόσεις Ίνδικτος 2011
Θυμήθηκα τη γυναίκα που πέρασε δίπλα μας, στο μονοπατάκι, χωρίς να δίνει σημασία στις φωνές της φρουράς μας. Εμείς τη χαιρετήσαμε και μας φάνηκε καλλονή, η πρώτη γυναίκα που βλέπαμε μέσα σε τρία χρόνια. Κούνησε το χέρι της προς το μέρος μας, μάς έδειξε τον ουρανό, κάπου σε μια άκρη του ουράνιου θόλου και φώναξε: «Κοντεύει, παιδιά, κοντεύει». Της απαντήσαμε με ένα χαρούμενο ξεφωνητό. Δεν την ξανάδα ποτέ, αλλά τη θυμόμουν σε όλη μου τη ζωή –πώς μπορούσε να καταλάβει τόσο και να μας παρηγορήσει τόσο. Έδειξε τον ουρανό χωρίς να εννοεί, διόλου, τη μεταθανάτια ζωή. Όχι, μας έδειξε μόνο ότι ο αόρατος ήλιος πήγαινε προς τη δύση του, ότι το τέλος της εργασιακής μας μέρας είναι κοντά. Με το δικό της τρόπο μας επανέλαβε τα λόγια του Γκαίτε για τις βουνοκορφές. Για τη σοφία αυτής της απλής γυναίκας, κάποιας πρώην ή νυν πόρνης –διότι την εποχή εκείνη, εκτός από τις πόρνες, δεν υπήρχαν άλλες γυναίκες στα μέρη αυτά- να, σκεφτόμουνα για τη σοφία της, για τη μεγάλη της καρδιά και το θρόισμα της βροχής ήταν μια καλή ηχητική επένδυση για τέτοιες σκέψεις. Η γκρίζα βραχώδης ακτή, τα γκρίζα βουνά, η γκρίζα βροχή, ο γκρίζος ουρανός, οι άνθρωποι με τα γκρίζα, φθαρμένα ρούχα, όλα ήταν πολύ ήπια, πολύ ταιριαστά το ένα με το άλλο. Όλα αυτά ήταν της ίδιας χρωματικής αρμονίας, μιας διαβολικής αρμονίας.
Για την αντιγραφή: Κώστας Ζαφείρης
