της Ανατολής Βροχαρίδου
Πάει και αυτός ο χρόνος, ξεψύχησε. Η τελευταία του πνοή μύριζε αίμα ανθρώπινο και καμμένη γη. Γεννήθηκε και ανδρώθηκε μέσα σε δώδεκα μήνες, άρπαξε τη χαντζάρα του και βγήκε αιμοσταγής μακελάρης να διαφεντέψει τον κόσμο. Κατά τη δυναστεία του, σύναψε σχέση συνεργασίας με το Χάροντα και μετέφεραν μαζί μελλοντικούς αποθανόντες, από τη μια όχθη του Αιγαίου στην άλλη, πάντα με την απαραίτητη καταβολή του οβολού για τα ναύλα. Μαζί, πάλι, σε αγαστή συνεργασία βομβάρδισαν πόλεις, πυροβόλησαν μικρά παιδιά, ανατίναξαν κτήρια, άφησαν ανθρώπους να αργοπεθαίνουν σε σκηνές μέσα στο χειμωνιάτικο κρύο, προσηλύτισαν και άλλους στο στρατό τους και συνέχισαν μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο να ρημάζουν. Μπήκαν ακόμη και σε πόλεις που τον πόλεμο τον αντάμωναν, τελευταία, μόνο σε μουσεία και σε βιβλία ιστορίας και άφησαν εκκωφαντικές ιαχές πολέμου. Δεν χαρίστηκαν σε κανένα, ούτε στους ανώνυμους αλλά ούτε και στους επώνυμους, όλους μαζί τους μπουζούριασαν για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Και εκεί που έλεγες, πάει τελείωσε αυτός ο χρόνος και η τυραννία του, να πάρουμε επιτέλους μια μικρή ανάσα, διαβάζω ότι του δόθηκε παράταση ζωής για ακόμη ένα δευτερόλεπτο, θαρρείς και δεν του έφτασαν δώδεκα μήνες για να ολοκληρώσει το χαλασμό. Ίσως να έμεινε λόγω διαγωγής κοσμίας για ακόμη ένα δευτερόλεπτο πάνω στο σβέρκο μας, για κακή μας πάντα τύχη, είπα εγώ. Σύμφωνα όμως με τα λεγόμενα επιφανών επιστημόνων, προστέθηκε εμβόλιμα ένα δευτερόλεπτο στη Συντονισμένη Παγκόσμια Ώρα, στις 11.59 το βράδυ στις 31 Δεκεμβρίου για να τη συγχρονίσει με την περιφορά της Γης γύρω από το Ήλιο. Τα μακρινά αστρονομικά κβάζαρ, που λειτουργούν ως σημεία αναφοράς για την παρακολούθηση της περιστροφής του πλανήτη, μας διαμήνυσαν πως η μικρή παράταση είναι απαραίτητη προκειμένου να συγχρονιστούν τα ατομικά ρολόγια με τον λεγόμενο αστρονομικό χρόνο. Εν κατακλείδι, συγχρονιστήκαμε με τον αστρονομικό χρόνο, σα να λέμε όλα πηγαίνουν ρολόι πλέον.
Έφυγε μαινόμενος, λοιπόν, ο προηγούμενος χρόνος και με καθυστέρηση ενός δευτερολέπτου παρέδωσε τη σκυτάλη στο νέο χρόνο, που ήρθε με το κόσκινο του Ερατοσθένη παραμάσχαλα. Πρώτος και αδιαίρετος είπα θα κάνει τη διαφορά, αλλά κατά πως φάνηκε ήρθε με οδηγίες καταστροφής και μόλις μετά από τη γέννησή του άρχισε κι αυτός να μακελεύει. Τριάντα εννέα ανθρώπους μάνι μάνι τους καθάρισε εκεί στις ακτές του Βοσπόρου, δε τίμησε ούτε τη γιορτή που είχαν ετοιμάσει για τη γέννησή του. Αν όπως λέει ο θυμόσοφος λαός ότι κάνεις την Πρωτοχρονιά θα το κάνεις όλο το χρόνο, ο νέος χρόνος τι έχει στο κατά νου να πράξει στη δωδεκάμηνη παραμονή του;
Μπορεί κανείς να σταματήσει το χρόνο και τις υποδιαιρέσεις του; Αυτό το εμβόλιμο δευτερόλεπτο που πότε αφαιρείται και πότε προστίθεται και είναι και θεμελιώδης μονάδα μέτρησης, γιατί δε μπόρεσε να κάνει τη διαφορά για την ανθρώπινη ζωή, όταν ολόκληρη κοσμογονική αλλαγή συντελέστηκε με τη γέννηση αρχέγονων νετρίνων, μόλις ένα δευτερόλεπτο μετά τη Μεγάλη
Έκρηξη; Ένα είναι το σίγουρο, πάντως. Ο χρόνος κυλάει σαν το ποτάμι, είτε με περισσότερα, είτε με λιγότερα δευτερόλεπτα, και εμείς οι άνθρωποι δε μπορούμε να αντισταθούμε στο ρεύμα του.
Ας σπάσουμε και άλλα ρόδια, λοιπόν, μπας και μεριάσει η ορμή στο πέρασμά του.
