Κατάρρευση τμήματος του τοιχίου αντιστήριξης του δρόμου Χίου – Βολισσού
Ο εποχούμενος που διασχίζει το δρόμο Χίου-Βολισσού, έχει συνήθως στη σκέψη του τον προορισμό του: Τα κρυστάλλινα νερά της δυτικής ακτής, τα χωριά της Αμανής ή το προσκύνημα της Αγίας Μαρκέλλας, ενώ του διαφεύγει η ιστορικότητα της διαδρομής. Πράγματι στη διαδρομή Χίου-Βολισσού υπάρχει η μοναδικότητα της συνύπαρξης τριών οδικών έργων διαφορετικών εποχών: Η αρχαία Ελληνόστρατα, ο μεσαιωνικός «Τούρκικος δρόμος» και η σύγχρονη οδική αρτηρία που η διάνοιξή της ολοκληρώθηκε το 1936. Τα δυο πρώτα λόγω της μακροχρόνιας απουσίας συντήρησης έχουν υποστεί σημαντικές φθορές λόγω των καιρικών συνθηκών αλλά και της ανθρώπινης δραστηριότητας (πχ μεγάλος αριθμός αγελαίων ζώων, διάσχιση-του δεύτερου- από μηχανές μότο κρος ακόμα και τετρακίνητα οχήματα).
Τελευταία, φθορές εντοπίζονται και στο νεώτερο έργο: Κοντά στον Άγιο Σίδερο Πιτυούς παρουσιάζεται κατάρρευση τμήματος του τοιχίου αντιστήριξης, με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης του οδοστρώματος στα σημείο αυτό. Αξίζει να σημειωθεί και η αισθητική σημασία του συγκεκριμένου έργου: Τοιχία, ακρόβαθρα γεφυρών, οχετοί ομβρίων υδάτων είναι κατασκευασμένα με καλά λαξευμένους τοπικούς λίθους, με αποτέλεσμα το έργο να δένει αρμονικά με το περιβάλλον, σαν το έργο να αποτελεί, όχι επέμβαση, αλλά συμπλήρωμα της φύσης. Μοιάζει επιτακτική η συντήρηση των ανωτέρω στοιχείων της οδικής αρτηρίας και αποκατάσταση των καταρρεύσεων με τρόπο όμως που θα σέβεται τη μαστοριά των παλιών τεχνιτών και θα ενοποιείται αισθητικά με τα αυθεντικά στοιχεία. Τα τεχνικά έργα της οδού Χίου-Βολισσού αποτελούν τμήμα της νεώτερης ιστορίας του τόπου μας, αφού συνδέονται με την ιστορική μνήμη της τοπικής κοινωνίας και αποτελούν δείγμα της κατασκευαστικής τεχνικής του Μεσοπολέμου.