γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Κοντεύουν να κλείσουν δυο χρόνια από την αύξηση των προσφυγικών ροών, για να το πούμε κατά τον προσφιλή τεχνοκρατικό λόγο που σιγά σιγά υιοθετήσαμε όλοι/ες, μιας και η αντιμετώπιση των ανθρώπων ως αριθμών έχει γίνει πλέον κανόνας (οι άνεργοι είναι νούμερα, όπως και οι επιχειρήσεις που κλείνουν, όπως και οι πρώτες κατοικίες που κατάσχουν οι τράπεζες). Άνθρωποι έφταναν πάντα στις ακτές μας. Από το ‘15 και μετά όμως αυξήθηκαν πολύ…
Αυτά τα δυο χρόνια λοιπόν πέρασαν μερικές χιλιάδες άνθρωποι από τον τόπο μας. Και όχι μόνο πρόσφυγες, αλλά και εθελοντές και υπάλληλοι κρατικών φορέων ή ΜΚΟ, αλληλέγγυοι/ες, δημοσιογράφοι, κ.λπ. Και ακόμα και σήμερα δεκάδες άνθρωποι κατοικούν στη Χίο: οι περισσότεροι μορφωμένοι, καθώς δάσκαλοι, γιατροί, δικηγόροι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, διερμηνείς και λοιπές ειδικότητες στελεχώνουν τις διάφορες υπηρεσίες.
Τους βλέπουμε στα εστιατόρια και στις ταβέρνες, στα μπαρ, στην αγορά. Ζουν εδώ, αλλά σε ένα ιδιόμορφο γκέτο. Ελάχιστα αλληλεπιδρούν με την ντόπια κοινωνία. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε όταν οι γηγενείς, στην πλειοψηφία τους, τους αντιμετωπίζουν ως την αιτία του «προβλήματος», αφού αυτοί …«προσκαλούν» (!) τους πρόσφυγες εδώ…
Καμιά τοπική αρχή, κανένας σύλλογος δεν σκέφτηκε, ή δεν τόλμησε να σκεφτεί, ότι θα ήταν χρήσιμη για την κλειστή, μικρή, τοπική κοινωνία η αλληλεπίδραση με αυτούς τους ανθρώπους. Ότι κάτι έχουμε να κερδίσουμε από όσα κουβαλάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι: κουλτούρα, πολιτισμό, γνώσεις, κ.λπ. Ζουν και δουλεύουν ανάμεσα μας, αλλά είναι σαν να ζούμε ο καθένας και η καθεμιά στη γυάλα μας.
Τους τελευταίους μήνες σε αυτή την κατηγορία των εργαζομένων έχουν προστεθεί και πρόσφυγες που έχουν προσληφθεί ως διερμηνείς κατά κύριο λόγο από φορείς που δραστηριοποιούνται στο νησί. Τους βλέπουμε και εκείνους να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, να πίνουν το ποτό τους δίπλα μας. Μήπως αυτό αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι όταν οι άνθρωποι, νέοι ή μεσήλικες, από όποια χώρα και αν προέρχονται, μπαίνουν σε μια κανονικότητα, τότε είναι και κείνοι σαν και μας; Μήπως αυτό θα ήταν η λύση στα προβλήματα της Σούδας και της ΒΙΑΛ, στο «πρόβλημα» συνολικά; Δουλειά δεν μπορούν να βρουν όλοι/ες, αποδεικνύεται όμως ποια είναι τελικά η μήτρα των κακών: η απραξία, η ανέχεια, η στέρηση της αξιοπρέπειας.
