γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν έχει το ίδιο βάρος. Το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Άλλο βάρος έχουν οι ζωές που άδικα χάθηκαν από τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία, την Αγγλία ή το Βέλγιο και άλλο αυτές που χάνονται καθημερινά, επίσης άδικα, στο Ιράκ, τη Συρία, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία, στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Με αφορμή το χθεσινό περιστατικό στη Βιάλ όπου ένας 29χρονος άνθρωπος αυτοπυρπολήθηκε, το θέμα μας δεν είναι ο νέος αυτός άνθρωπος, που δεν ξέρουμε αν και σε τι κατάσταση θα επιβιώσει, αλλά η αρνητική εικόνα που βγάζει πάλι το νησί μας στα διεθνή ΜΜΕ.
Το πρόβλημα μας δεν είναι οι λόγοι που οδηγούν 29χρονους να προβούν σε απόπειρες αυτοκτονίας (οι οποίες έχουν αυξηθεί δραματικά το τελευταίο διάστημα αλλά δεν είναι τόσο θεαματικές για να γίνουν θέμα στα ΜΜΕ μας) αλλά το ότι οι πρόσφυγες έχουν κινητά και δημοσιοποιούν τα όσα συμβαίνουν στις δομές.
Το πρόβλημα μας δεν είναι ότι οι συνθήκες είναι απάνθρωπες και ότι οι άνθρωποι που φτάνουν στο νησί μας μετά από ώρες στη θάλασσα και ένα αβέβαιο ταξίδι βρίσκονται μέσα σε ένα κλουβί από κοτετσόσυρμα – το οποίο απομακρύνθηκε μετά από τη δημοσιοποίηση του θέματος φυσικά – αλλά το ότι διασύρεται το νησί.
Το πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικές που επιβάλλουν κυβέρνηση και ΕΕ, και καμιά αρχή στο νησί δεν τις αντιμάχεται, παρά χαριεντίζεται μαζί τους, αλλά το ότι οι δομές είναι ανοιχτές και όχι κανονικές φυλακές. Για να μαθαίνουμε ακόμα λιγότερα από το τι συμβαίνει εκεί μέσα και έτσι να μην δυσφημείται το «φιλόξενο» νησί μας.
Μερίδα των τοπικών ΜΜΕ προς άγραν κλικ και επισκεψιμότητας, αλλά και λόγω πολιτικής θέσης, δεν διστάζει να δημοσιοποιεί αποτρόπαια βίντεο με θεάματα – άρτο ακόμα δεν παρέχουν. Δεν διστάζουν να αναπαράγουν ψευδείς ειδήσεις χωρίς να νοιώθουν την ανάγκη να ανακαλέσουν όταν αυτές διαψεύδονται από τον πλέον αρμόδιο, την αστυνομία. Δεν διστάζουν να αφήνουν τα ρατσιστικά, ξενοφοβικά και απάνθρωπα σχόλια στις σελίδες τους – αν δεν τα γράφουν οι ίδιοι – του τύπου «δεν είναι άνθρωποι, αλλά λαθρό, πιθήκια» και λοιπούς χαρακτηρισμούς, «άντε να παίρνουν και οι υπόλοιποι σειρά» – η ιστορία έχει δείξει ότι υπάρχουν και πιο οργανωμένοι τρόποι για αυτό, δεν έχουν φτάσει στο σημείο να το προτείνουν ανοιχτά. Η ανθρωποφαγία δεν έχει όρια.
Αν για αυτούς τους δημοσιογράφους (με ή χωρίς εισαγωγικά) το πρόβλημα είναι ότι δημοσιοποιούνται τα όσα συμβαίνουν και όχι τα κατάπτυστα άρθρα που γράφουν, τότε είναι βαθιά νυχτωμένοι. Γιατί η διακίνηση της πληροφορίας πλέον γίνεται με όρους που δεν μπορούν να ελέγξουν και η «μαύρη ψυχή» που βγάζουν εκείνοι κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό στην… ανάπτυξη του νησιού.
