του Μιχάλη Μπάκα
Το Σαββατοκύριακο βρέθηκα σε έναν χωριό της Θεσσαλίας. Το Σάββατο το βράδυ όταν πήγαμε να φάμε βρέθηκα με μια κοπέλα που άκουσε ότι ήρθα από τη Μυτιλήνη και μου είπε ότι είχε έρθει στο νησί εθελόντρια τον Δεκέμβριο του ’15 για να βοηθήσει για τους πρόσφυγες. Αποκαλύφθηκε μάλιστα ότι κοινός μας φίλος της είχε δώσει το τηλέφωνο μου να τις δώσω τις πρώτες πληροφορίες για το νησί, είχαμε μιλήσει και μετά μέσα στον κακό χαμό δεν βρεθήκαμε από κοντά ποτέ.
Παρά τις δυσκολίες θυμάται το νησί με νοσταλγία. Χαρακτηριστικό είναι ότι ήταν 3 κοπέλες και επειδή δεν είχαν λεφτά για διαμονή τις φιλοξενούσε μια Μυτιληνιά δικηγόρος στο γραφείο της, και πήγαιναν να κοιμηθούν κάθε βράδυ μετά τις 9, που αυτή έφευγε από το γραφείο. Έκατσαν 20 ημέρες στο νησί, έτρεχαν στις παραλίες, βρήκαν την άκρη και βόηθαγαν στη Μόρια με μια οργάνωση, και θυμόταν τις ημέρες αυτές της ζωής της με μεγάλη χαρά. Η ερώτηση της ήταν εάν χρειάζεται κόσμος ακόμα στο νησί, άνεργη είναι και έτοιμη να έρθει πάλι να βοηθήσει. Εάν της έλεγα ναι, θα έμπαινε στο πρώτο καράβι που θα έβρισκε για να έρθει στα νησιά ξανά.
Όλη αυτή η ιστορία του προσφυγικού, στα νησιά μας αλλά και σε άλλες περιοχές στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αφήνει πληγές, ανεξίτηλα στίγματα, αλλά και όμορφες στιγμές για όλους/ες όσους/ες ενεπλάκησαν σε αυτή. Το σίγουρο είναι ότι φάνηκε ξεκάθαρα ότι ακόμα και σε στιγμές βαθιάς οικονομικής κρίσης υπάρχουν μεγάλα αποθέματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στις κοινωνίες μας και οφείλουμε όλοι μας να δούμε πως θα βοηθήσουμε αυτά τα άνθη για να βγουν στο φως, να αναπτυχθούν και να καλύψουν όλα τα ζιζάνια που εύκολα βρίσκουν το κενό στη γη για να σπείρουν το φασισμό και το μίσος. Η μάχη στην κοινωνία, όπως και στη φύση είναι συνεχής και ανελέητη. Από τη μια πλευρά η ανεκτικότητα, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά από την άλλη ο φασισμός και το μίσος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν αρκεί να είναι ο καθένας μας κλεισμένος στο καβούκι του και να προασπίζεται τις ιδέες του μέσα στο μυαλό του και την ατομικότητα του. Η αλήθεια είναι εκεί έξω, στην κοινωνία, και εκεί πρέπει να δοθούν οι μάχες καθημερινά, στο σχολείο, το κουρείο, το καφενείο, το πανεπιστήμιο.
