της Όλγας Ντέλλα
Οι πλέον -όχι απλώς ακατάλληλοι αλλά εφιαλτικά επικίνδυνοι των πολιτών ανέρχονται με την περιοδική συχνότητα των εκλογών στα έδρανα της εξουσίας. Για να αποτελειώσουν ό,τι απέμεινε -είτε μιλάμε για την Ήπειρο είτε για τη Μακεδονία είτε για το Βορειοανατολικό Αιγαίο. Όχι όλοι ασφαλώς. Δεν θα μιλήσω γι’ αυτούς τους τελευταίους. Αλλά για τους άλλους.
Δημοτικοί σύμβουλοι που αποφασίζουν την εισβολή σε έναν τόπο σχεδόν άβατο όπως είναι το Αίπος, μαρτυρεί για μια ακόμα φορά πόσο ο εφιάλτης δεν ανήκει στην ενύπνια κατάσταση, αλλά λαμβάνει συχνά την ενδυμασία ενός δημοτικού συμβουλίου που με αφάνταστη επιπολαιότητα ή με ανεκδιήγητη σκοπιμότητα -ό,τι και να πει κανείς είναι άλλωστε το ίδιο- παραχωρεί δικαιώματα επέμβασης σε έναν τόπο που οι αιώνες και οι άνθρωποι ως τώρα σεβάστηκαν ως να ήταν Ιερό.
Για να έρθουν οι τωρινοί, μια δήθεν μεταξύ τους πλειοψηφία και αδιαφορώντας για τις εκκλήσεις και τις υποδείξεις της πλειοψηφίας των πολιτών, και αποφασίζει δίχως κανένα ενδοιασμό τα όσα θα βαρύνουν τους επόμενους, όταν και οι ίδιοι δεν θα υπάρχουν, θα υπάρχει όμως το “μοναδικό” έργο που θα έχουν να επιδείξουν, θα υπάρχει μονάχα η άθλια αυτή απόφαση παραχώρησης 150 στρεμμάτων γης του Αίπους σε προαναχωρησιακές υποκρισίες, η ανεπιστρεπτί επέλαση σε έναν τόπο που ακόμα και η ελάχιστη μπετοποίησή του δεν συντελεί παρά στον διαμελισμό ενός οικοσυστήματος και ενός αυθεντικού τρόπου ζωής -δεν θα διστάσει κανείς να πει ομηρικού. Αλλά ποιος να καταλάβει.
Οι προαναχωρησιακές μάσκες είναι μονάχα μάσκες, για να κρύψει κανείς τα όσα πρόκειται κάτι τέτοιοι δημοτικοί “άρχοντες” να καρπωθούν θυσιάζοντας ό,τι δεν τους ανήκει. Δεν παύει να αναρωτιέται κανείς αν οι αποφάσεις τούτες είναι μόνο τέτοιες, δημοτικές, και δεν είναι αποκλειστικά ευρωπαΪκές -βλέπε υποβολέας ή yes, master.
Η ευθύνη είναι τεράστια. Όσοι έχουν λόγο να μιλήσουν και δεν μιλούν, όσοι είχαν λόγο και είπαν το επονείδιστο “Ναι” της παραχώρησης και οπισθοχώρησης άνευ όρων, θα γνωρίζουν ασφαλώς ότι μια τέτοια απόφαση θα είναι καταδικαστική για τη Χίο ολόκληρη και αυτοί ες αεί υπόλογοι. Όχι μόνο ο τόπος, αλλά και οι άνθρωποι που συνεχίζουν να μένουν ή να επιστρέφουν στο Αίπος, θα υποστούν τις συνέπειες. Οι επόμενοι απλώς δεν θα γνωρίσουν ποτέ την ομορφιά του. Δεν θα γνωρίσουν το Αίπος που διασώθηκε ως τώρα. Η προαναχωρησιακή συνθηκολόγηση θα αποτελέσει την κερκόπορτα για δεκάδες άλλες παρόμοιες επεμβάσεις, που ως τώρα αποφεύχθηκαν χάρη σε ανθρώπους που υπήρξαν διαρκώς σε ετοιμότητα. Στο εξής θα “πατήσουν” και το Αίπος, όταν όλοι οφείλουμε είτε είμαστε εκ Χίου είτε και όχι, να το παραδώσουμε άθικτο στους επόμενους. Η γη του άλλωστε δεν μας ανήκει. Ανήκει μονάχα στους προηγούμενους και στους επόμενους. Ανήκει μονάχα σε όσους το αγάπησαν και το αγαπάνε.
Το καλοκαίρι φεύγοντας από τη Χίο βλέπω πάνω στο πλοίο ένα μικρό κορίτσι να κλαίει. Φαινόταν ότι δεν είναι Ελληνόπουλο. Έδινε την εντύπωση ότι είχε χάσει τους δικούς του. Του μιλούσα στα αγγλικά δίχως να παίρνω απάντηση. Το παιδί συνέχιζε να κλαίει. Πλησίασε μια γυναίκα και δυο ακόμα μικρά παιδιά με τον πατέρα τους. Ήταν η μητέρα του. Μου εξηγούσε ότι ο μόνος λόγος που έκλαιγε η Isabelle ήταν γιατί έφευγε από τη Χίο. Ότι η ίδια ερχόταν στο νησί από όταν ήταν μικρό παιδί με την οικογένειά της. Τώρα συνέχισε να έρχεται με τη δική της οικογένεια. Η αγάπη της μάνας είχε περάσει στην κόρη και από την κόρη στην εγγονή -και προφανώς, ω, προφανώς, δεν ερχόντουσαν τούτοι οι άνθρωποι στη Χιό από την Αυστρία χρόνια ολόκληρα, για τον Καρφά και μόνο. Και προφανώς -τολμώ να πω με βεβαιότητα- αγαπούσαν τη Χιο παραπάνω, πολύ παραπάνω, από τους δήθεν αρμόδιους που δεν παύουν να βεβηλώνουν τον ομφάλιο τόπο. Αναρωτιέμαι με μια πίκρα και με βαθιά θλίψη πόσο πουλιέται η πατρίδα σήμερα.
Όλγα Ντέλλα
Κυριακή 11 Ιουνίου 2017
Δυτική Μακεδονία
Συζήτηση2 Σχόλια
Εύστοχο το άρθρο σας κ. Ντέλλα. Ωστόσο, είναι και κάτι ακόμη: το Αίπος θα στιγματιστεί ανεξίτηλα κυρίως από αυτό το ίδιο το «προαναχωρησιακό» κέντρο, αυτή τη φυλακή ανθρώπων, που θα είναι μια «μαύρη τρύπα» δικαιωμάτων, ένα τόπος μαρτυρίου για εκατοντάδες ανθρώπους που αφού πέρασαν με κίνδυνο της ζωής του το Αιγαίο βρίσκονται πρώτα εγκλωβισμένοι στα αφόρητα καμπ της ΒΙΑΛ και της Σούδας και σύντομα φυλακισμένοι σε αυτό το κέντρο, πριν η χώρα μας, εκτελώντας εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τους ξαποστείλει να πεθάνουν μακριά από εμάς στη γειτονική Τουρκία.
Σε μερικά χρόνια, αν φτιαχτεί αυτό το αίσχος, θα πηγαίνουμε στο Αίπος να προσκυνάμε σε έναν τόπο μαρτυρίου, γιατί εκεί πάνω σίγουρα θα πεθάνουν άνθρωποι.
Οσο για το τι ειναι τα «προαναχωρησιακά», δείτε εδώ για αυτό στην Κω: https://www.aplotaria.gr/prokeka-kos/
Αν δεν κάνω λάθος είναι ήδη τόπος μαρτυρίου -από την αρχαιότητα κιόλας, στη θέση Ρημόκαστρο ας πούμε. Για να μη μιλήσει κανείς για το ίδιο το Μνημείο των πεσόντων του Αίπους. Όσο για τους ίδιους τους πρόσφυγες είναι σίγουρο ότι το ζήτημα φυλάκισης-εγκατάστασής τους εκεί -όπως και να το πούμε- οπωσδήποτε δεν υπαγορεύτηκε ποτέ ως τώρα από τα φιλεύσπλαχνα αισθήματα της ανθρωπότητας. Δυστυχώς για όλους μας. Την αυθεντική ανθρωπιά τη διέσωσαν και σε αυτή την περίπτωση άνθρωποι απλοί που δεν τους πιάνει το μάτι σου και σε καμία περίπτωση οι όποιες κομματικοεθελοντικές σκοπιμότητες και υποκρισίες. Τι να πούμε τώρα.