γράφει η Γιούλα Αργυρούδη
Δημοσιεύματα στον Βρετανικό Τύπο για κακοποίηση ανηλίκων προσφύγων και επικίνδυνες συνθήκες διαβίωσης τους σε καταυλισμούς και κέντρα υποδοχής. Προσφυγή στη δικαιοσύνη για το ανακριβές και κακόβουλο δημοσίευμα, ανακοινώσεις από πολιτικά πρόσωπα και πολιτικούς συνασπισμούς. Είπανε ψέματα, ναι, στην μικρή μας κοινωνία κάτι θα είχε μαθευτεί αν όλα αυτά ήταν αλήθεια.
Ας πούμε όμως και μια αλήθεια που πονάει. Στο νησί μας «φιλοξενούνται» τουλάχιστον 120 ασυνόδευτα παιδιά. Παιδιά όλων των ηλικιών που δεν έχουν σ’ αυτό το «πέρασμα», σ’ αυτό το ταξίδι που από μόνο του είναι επικίνδυνο κι ανασφαλές, την συνοδεία, την ασφάλεια και την φροντίδα των οικογενειών τους. Από αυτά μόνο για τα 20 υπάρχει μια σχετική μέριμνα. Για τα υπόλοιπα έχει ο Θεός, ο Αλλάχ, ο Βούδας κι έτσι είμαστε όλοι ήσυχοι.
Φαντάζομαι Θυμόμαστε ακόμα όλοι, τι είναι να είσαι παιδί. Να μεγαλώνεις κάτω από τις φτερούγες των γονιών σου, με τη θαλπωρή της ματιάς και την ασφάλεια της αγκαλιάς τους. Να νιώθεις πως έχεις σπίτι, φαγητό, ζεστασιά, πως περιβάλλεσαι μόνο από αγάπη, πως είσαι το κέντρο του κόσμου. Να κοιμάσαι τη νύχτα μετρώντας τ’ άστρα και όχι τα βήματα κάποιου που πλησιάζει με εγκληματικές διαθέσεις. Κι αν στον ύπνο σου ερχόταν ο κακός μπαμπούλας, ήταν πάντα εκεί η μαμά για να τον διώξει.
Και μεγαλώνοντας νιώσαμε όσοι είχαμε την ευλογία να γίνουμε γονείς, το αίσθημα ευθύνης, την αγωνία για την εξασφάλιση της ευτυχίας, της υγείας, της σωστής ανατροφής ενός παιδιού.
Κι αφού λοιπόν όλοι μας θυμόμαστε, αφού νιώσαμε, αφού κλάψαμε, γελάσαμε, σήμερα πώς επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μην αναρωτιέται για όλα όσα γίνονται δίπλα μας;
Ναι, το μεταναστευτικό-προσφυγικό μας έχει ξεπεράσει, δεν θα το λύσει ο καθένας από εμάς, αλλά τα παιδιά; Μόνα; Ασυνόδευτα κι εκτεθειμένα; Να ζουν στις σκηνές με όλες τις φυλές του κόσμου χωρίς ειδική μέριμνα; Σε ποιο σημείο της διαδρομής χάσαμε την ψυχή και την ανθρωπιά μας;
Όποια πολιτική κι αν σχεδιάζεται, τα παιδιά που είναι αυτή τη στιγμή μόνα πρέπει να βρουν, να βρούμε όλοι μας τρόπο προστασίας, τόπο να στεγαστούν με ασφάλεια για όσο διάστημα παραμείνουν στο νησί μας.
Ας είναι μια φορά που ένα ψέμα όσο κακόβουλο κι υποβολιμαίο κι αν είναι, θα φανεί χρήσιμο, με την αποκάλυψη μιας μεγάλης αλήθειας. Κι αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μας, το απόθεμα αγάπης κι ενδιαφέροντος.
