Ο θάνατος του εμποράκου
γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Για τα δικαιώματα των εργαζομένων στην αργία της Κυριακής τα έχουν πει άλλοι πιο καλά από μένα. Ελπίζω αυτό το σιχαμένο, μνημονιακό μέτρο της «εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ» που προσκυνάει η «αριστερή» κυβέρνηση να μην περάσει. Κυρίως εξαρτάται από εμάς τους καταναλωτές βεβαίως! Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη διάσταση, μια παράπλευρη απώλεια, ας την πούμε. Τα μικρομάγαζα, τα μινι μάρκετ, τα ψιλικατζίδικα και οι έβγες της γειτονιάς. Μικροί μαγαζάτορες, συνταξιούχοι κ.λπ. που έβγαζαν ένα μεροκάματο στα μαγαζάκια τους ποντάροντας στο ότι εκείνοι δούλευαν και σαββατοκύριακα κι εμείς, στην έσχατη ανάγκη για κάτι που μας λείπει προστρέχαμε. Βούτυρο για το φαγητό, κανένας πελτές, φέτα που μας τέλειωσε, συχνότερα καμιά έξτρα παγωμένη μπίρα… αυτά τα μαγαζάκια που το βασικό τους τζίρο τον έκαναν όταν οι αλυσίδες των σούπερ μάρκετ ήταν κλειστά, οδηγούνται στο λουκέτο. Ξέρω που σας λέω, μια θειά μου στην Αθήνα καζάντισε δουλεύοντας νύχτα μέρα. Κυριακές και αργίες όταν το μεγάλο σούπερ μάρκετ ήταν κλειστό.
Ήδη οι τζίροι έχουν συρρικνωθεί, τα φορολογικά είναι αβάσταχτα, ο κόσμος που δεν έχει φράγκα προσφεύγει στα πάσης φύσεως ΛΙΝΤΛ κλπ. Το άνοιγμα των δεινόσαυρων και των υπεραγορών τις Κυριακές τούς τελείωσε. Θα είναι απώλεια και έμμεσα, γιατί αυτά τα μικρά μαγαζάκια είναι πολλές φορές ότι απέμεινε από τον κοινωνικό ιστό της γειτονιάς, το σημείο συνεύρεσης, η αγορά με την αρχαία ελληνική έννοια του όρου. Αλλά μάλλον είμαι οπισθοδρομικός και δεν βλέπω το λαμπρό μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας… έτσι δεν λένε αυτοί που ξέρουν;
ΥΓ1. Το μαγαζάκι δίπλα στο σπίτι μου που το δούλευαν με όρεξη και κέφι δυο νέα παιδιά έκλεισε πριν κάτι μήνες… δεν πήγαινε άλλο.
ΥΓ2. Ο έτερος μαγαζάτορας, συνήθως λιγομίλητος, σήμερα μου είπε τον πόνο του.
