γράφει ο Τέλης Τύμπας
Η εκτεταμένη φθινοπωρινή μόλυνση του Σαρωνικού από διαρροή μαζούτ, από ένα μικρό συγκριτικά πλοίο, παρέχει ένα κατάλληλο πλαίσιο για να αξιολογήσουμε την καλοκαιρινή είδηση για την υπογραφή από την κυβέρνηση των συμβολαίων έρευνας και εξόρυξης πετρελαίου στις ελληνικές θάλασσες, καταρχήν σε ένα τόξο που περικλείει το Ιόνιο και το Αιγαίο. Αν η διαρροή από ένα τέτοιο πλοίο ήταν αρκετή για να μολυνθεί όλος περίπου ο Σαρωνικός, αν μια διαρροή τόσο κοντά στο διοικητικό κέντρο της χώρας ξέφυγε από κάθε έλεγχο, αν θα χρειαστούν χρόνια για την αποκατάσταση της φύσης από αυτή τη διαρροή, τότε έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε πολύ για τις συνέπειες από μια διαρροή (από ατύχημα ή στοχοποίηση) από ένα αρκετά μεγαλύτερο πλοίο ή, ακόμη χειρότερα, από μια δεξαμενή άντλησης πετρελαίου στο Ιόνιο ή στο Αιγαίο. Με την οποία θα μπορούσε, μεταξύ άλλων, να στιγματιστεί ανεξίτηλα ένα κορυφαίας συμβολικής σημασίας σύμπλεγμα νησιών ή και το σύνολο της χώρας (ως τουριστικός προορισμός και γενικότερα).
Έχουμε ισχυριστεί επανειλημμένα σε αυτή τη στήλη ότι με την αλλαγή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ το καλοκαίρι του 2015 δεν καθηλώθηκε απλά μια πρωτοφανής δυναμική διεκδίκησης του καλύτερου που έχει να επιδείξει η Ευρώπη σε επίπεδο εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων. Εγκλωβίστηκε, ταυτόχρονα και αδιαίρετα, μια σημαντική παρακαταθήκη αγώνων για την προστασία του περιβάλλοντος. Η πολιτική οικολογία υποφέρει από την αντιστροφή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ περισσότερο κι από την αριστερά. Η σχετικά μεγάλη μόλυνση από ένα μικρό συγκριτικά πλοίο είναι ένας δείκτης-προειδοποίηση του τι μας περιμένει αν δεν καταφέρουμε να αντιστρέψουμε και πάλι την πορεία, παρά το ότι η αφετηρία είναι πολύ δυσκολότερη από αυτήν στην οποία βρισκόμασταν ως κοινωνία πριν το ΟΧΙ γίνει ΝΑΙ. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, για τις μικρές και τις μεγάλες θάλασσες, πελάγη κι αρχιπελάγη μας, μοναδική κληρονομιά αλλά κι ευθύνη μας.
Δεν είναι μονόδρομος η οικονομία και η ιδεολογία του πετρελαίου. Η προνομιακή πηγή ενέργειας για μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι ο άνεμος και ο ήλιος. Η μαζική παραγωγή ενέργειας από ένα πλήθος πολύ μικρών και μικρών ηλιακών και αιολικών διατάξεων θα έπρεπε να είναι η σημαία για την αλλαγή πορείας της χώρας, για μια πραγματική ανάπτυξη για όλους, για έναν τουρισμό με ταυτότητα και διάρκεια, συμβατό με τον πολιτισμό και τη φύση της χώρας. Ένα κομβικό πεδίο ανεξάντλητης καινοτομίας για μια χώρα με μειούμενες τεχνολογικές και άλλες εξαρτήσεις, βασικός μοχλός άρσης της τρομακτικής αστυφιλίας που έχει συγκεντρώσει σε δύο περιοχές το εβδομήντα τοις εκατό του πληθυσμού της χώρας. Αλλά και ένα κρίσιμο πεδίο για τη διαμόρφωση ενεργών πολιτών του εικοστού πρώτου αιώνα, με ιδεολογία που θα τους τοποθετεί στην πρωτοπορία της Ευρώπης και του κόσμου στον αγώνα να αντιμετωπισθεί η χωρίς προηγούμενο πρόκληση διάσωσης του πλανήτη. Σε αντίθεση με τη γενικευμένη εγκατάλειψη σε ιδεολογίες εύκολου χρήματος από το πετρέλαιο. Ιδεολογίες που παράγουν, κατά κανόνα, κοινωνίες με ακραία προβληματικά χαρακτηριστικά. Κοινωνίες που σημαδεύονται από το φόβο μιας καταστροφής, από ενδημικό ατύχημα ή τρομοκρατικό χτύπημα.
