γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Ο σπουδαίος Βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς βρέθηκε το μεσημέρι της Τρίτης στην αίθουσα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, καλεσμένος από το 30ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Υπήρξε αναμενόμενη κοσμοσυρροή στην οποία ήθελα να δηλώσω κι εγώ παρών, αλλά ας όψονται οι εργασιακές μου υποχρεώσεις.
Αναζητώντας δηλώσεις του επόμενη μέρα, μου έκανε εντύπωση πως λίγες εφημερίδες κι ιστότοποι ασχολήθηκαν με την τιμητική του επίσκεψη. Δε με παραξένευσε όμως η αδιάφορη στάση των εγχώριων μέσων μαζικής ενημέρωσης καθώς πολλά από τα λεγόμενά του τσιγκλάνε άσχημα τους νεοφιλελεύθερους, τους κάθε λογής δεξιούς, αλλά και τους λάτρεις του «Μένουμε Ευρώπη». Αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι καυστικός κι απέναντι σε σοσιαλιστές κι αριστερούς.
Οι απόψεις που μοιράστηκε κι οι απαντήσεις που έδωσε στο κοινό, δεν ήταν πρωτάκουστες. Απλώς, ο βάσιμος ευρωσκεπτικισμός του προκαλεί την αποστροφή των φερέφωνων του συστήματος. Είναι όμως όμορφο το αίσθημα που νιώθει κανείς όταν οι σκέψεις ανθρώπων από άλλες χώρες με διαφορετικές νοοτροπίες ταυτίζονται, όπως στο ότι η Ευρώπη έχει γίνει μία Ένωση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων.
Όμως εγώ επικεντρώθηκα στη φράση με την οποία έκλεισε τη συζήτηση κι αναφερόταν στην αλληλεγγύη και στο «εμείς» που έχει ξεφτίσει στις μέρες μας. «Ο καθένας μας κάνει ό,τι μπορεί. Δεν μπορούμε όμως να δράσουμε μόνοι, αλλά όλοι μαζί. Αλλιώς θα μας μαζεύουν έναν έναν. Η κοινωνία μας πρέπει να δομηθεί στη βάση του κοινού καλού. Δεν είναι τόσο δυνατοί όσο νομίζουν… ».
Πάνω σ’ αυτό είχε αναφερθεί σε ένα παράδειγμα όπου στη χώρα του σχεδιάζεται να κλείσουν κάποια γραφεία που προσφέρουν βοήθεια στους ανέργους, κάτι που έκανε τους εργαζόμενους των συγκεκριμένων υπηρεσιών να απεργήσουν, όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τους ευάλωτους κι αδύναμους ανθρώπους που κινδυνεύουν να χάσουν τις κοινωνικές παροχές, κι αυτό είναι από μόνο του αξιοθαύμαστο.
Η αλήθεια είναι πως στη χώρα μας το αίσθημα αλληλεγγύης φούντωσε μετά το μούδιασμα των πρώτων χρόνων της οικονομικής κρίσης κι εκδηλώθηκε έντονα από ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια του προσφυγικού. Όμως αυτό δεν αρκεί κάτι που φάνηκε με την έξαρση του φασισμού.
Απαιτούνται πολλές προσπάθειες για να μπορέσουμε ως κοινωνία να τοποθετήσουμε τον άνθρωπο στο κέντρο του σύγχρονου κοινωνικού ζητήματος. Αφορμές χρειάζονται για να σκεφτούμε περισσότερο ουμανιστικά.
Μία σημαντική αφορμή είναι η απεργία πείνας των προσφύγων στην πλατεία Συντάγματος. Το μοναδικό τους αίτημα είναι η επανένωση με τις οικογένειές τους. Για ποιο λόγο να μη μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Και ποιος μπορεί να αρνηθεί το αίτημά τους;
Ας κρατήσουμε λοιπόν τα λόγια του Κεν Λόουτς κι ας γίνουμε όλοι μαζί ένα για το κοινό καλό ξεκινώντας από κάπου. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρκεί να γνωρίζουμε πως δεν είναι τόσο δυνατή όσο δείχνει…
