«Θα το βγάλουμε και μετά θα τα αναλάβετε όλα εσείς: θα το πάτε εκεί μακριά, να το κόψετε και μετά να το κάψετε. Δεν θέλω να μείνει τίποτα. Και γω θα ‘μαι αλλού, μακριά. Πολύ μακριά. Δεν θέλω να το δω, δεν θα το αντέξω»
Αυτά έλεγε προχθές συνταξιούχος του ΟΓΑ που έχει ένα παλιό ξύλινο σκαρί με επαγγελματική άδεια αλιείας, ψάρευε που και που και όλο και κάτι έβγαινε για να μπει ένα τηγάνι στη φωτιά. Γιατί για να τα πουλήσει δεν μπορούσε ούτως ή άλλως. Τα κακά μαντάτα του τα πρόφτασε ο λογιστής: η βάρκα είναι μεγάλη, είναι τεκμήριο και η σύνταξή του δεν επαρκεί για να το δικαιολογήσει. Θα πρέπει να πληρώσει «πολύ εφορία». Και από πού θα την πληρώσει;
Άρα τώρα που βγήκε η πρόσκληση για χρηματοδότηση «οριστικής παύσης αλιευτικών δραστηριοτήτων με τη διάλυση αλιευτικού σκάφους» το σκαρί θα πάει για «κόψιμο». Μαζί με δεκάδες άλλα σε ολόκληρη τη χώρα. Γιατί και η αποζημίωση που δίνεται είναι σημαντική και σε τέτοιους καιρούς δεν μπορείς να απαιτήσεις από κανέναν να την αγνοήσει, πολλώ δε μάλλον από χαμηλοσυνταξιούχους. Και αν πούμε να το πουλήσει σε κάποιον άλλο, ποιος αγοράζει σήμερα τέτοια σκαριά, με τέτοιο τεκμήριο, για αναψυχή.
Έτσι σιγά σιγά αυτά τα σκαριά, κομμάτια της παράδοσης και του πολιτισμού μας καταλήγουν πετσοκομμένα κουφάρια. Δεν είναι η πρώτη φορά που βγαίνει αυτή η πρόσκληση. Και αντί να επιδιώξουμε να αλλάξει η χρήση αυτών των σκαριών και να μετατραπούν σε σκάφη για επιδοτούμενες τουριστικές δραστηριότητες (περιηγήσεις, καταδύσεις, κ.λπ.) ή για έρευνα και εκπαίδευση ή ακόμα και ως μουσειακά εκθέματα, εμείς ακολουθούμε τη λογική της ΕΕ να εξαφανίσει τον μικρό ψαρά. Το έργο το έχουμε δει και σε άλλες αντίστοιχες πολιτικές όπως την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Έτσι και με την αντίστοιχη Κοινή Αλιευτική Πολιτική, τα ισχυρά lobby συγκεκριμένων ισχυρών κρατών της ΕΕ νομοθετούν με βάση τις δικές τους ανάγκες, και έρχονται και «φοράνε» αυτές τις νομοθεσίες σε όλα τα κράτη της ΕΕ, άσχετα με τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες τους. Και αυτό είναι λογικό, αφού η διαπραγμάτευση με επιχειρήματα και αντίστοιχο lobbying αποτελεί άγνωστη διαδικασία για τους παροικούντες στις Βρυξέλλες εκπροσώπους της χώρας μας.
Αφήνουμε τις ανεμότρατες να αλωνίζουν στις θάλασσες μας καταστρέφοντας ό,τι υπάρχει στο βυθό, αλλά κυνηγάμε να εξαφανίσουμε το μικρό ψαρά, που εν δυνάμει είναι και ο θεματοφύλακας του θαλάσσιου περιβάλλοντος.
Ένα κομμάτι λοιπόν της ιστορίας και του πολιτισμού μας θα μείνει να το βλέπουμε σε φωτογραφίες.
