γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Tο αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών όχι μόνο επιβεβαιώνει την λάθος στροφή της Ευρώπης, αλλά αποδεικνύει πως η επικίνδυνη πορεία οδηγεί στο μονόδρομο του ακραίου εθνικισμού. Κι αν μέχρι σήμερα προβλημάτιζε η ακροδεξιά πολιτική των μικρών χωρών της ομάδας Βίζεγκραντ, η Ιταλία ταρακουνάει επικίνδυνα τη Γηραιά Ήπειρο.
Μπορεί η Ιταλία να ανήκει στις οικονομικά ισχυρές χώρες της ευρωζώνης αλλά το χρέος της εντείνει τις εσωτερικές αποσχιστικές της τάσεις, καθώς ο βιομηχανικός βορράς θεωρεί αβάσταχτο βαρίδι τον φτωχό νότο ενώ οι νότιοι μέχρι σήμερα κατηγορούν τους βόρειους για ληστρική πολιτική. Την ίδια στιγμή ο βορράς δε φαίνεται και τόσο ενιαίος καθώς κάθε περιοχή επιθυμεί τη δική της αυτονομία. Η Ιταλία θυμίζει αρκετά τη σημερινή κατάσταση της Ευρώπης. Ίσως και να την εμπνέει συνεχίζοντας μία παράδοση αιώνων καθώς θεωρείται η πνευματική δύναμη που διακριτικά δίνει τον βηματισμό στην υπόλοιπη ήπειρο από την εποχή της Αναγέννησης.
Τα αποτελέσματα των εκλογών συζητήθηκαν και προβλημάτισαν. Νικήτριες βγήκαν η Δεξιά κι η Ακροδεξιά, οι οποίες εκφράζονται με έντονο ευρωσκεπτικισμό και δελέασαν αρκετούς ψηφοφόρους με έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη καθώς η ιταλική αστική τάξη έχει αρχίσει να πλήττεται από τις εντολές πολιτικής λιτότητας των Βρυξέλλες και του Βερολίνο. Όπως παρατηρούμε η ιταλική δεξιά δεν έχει την δουλοπρέπεια των Ελλήνων ομοϊδεατών της.
Ο προβληματισμός μου όμως δεν πατάει πάνω σ’ αυτό το θέμα. Αυτό που μου προκάλεσε κάποια ανησυχία (καθώς είναι γνωστό το φαινόμενο και στη δική μας χώρα), είναι η τάση της Αριστεράς. Ενώ παρατηρούμε πως η Δεξιά κι η Ακροδεξιά δείχνουν συσπειρωμένες, στην Αριστερά γίνεται το πανηγύρι της διάσπασης. Από την εποχή που το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο με προσωπικότητες όπως τον Παλμίρο Τολιάτι (αλλά και παλαιότερα με τον Αντόνιο Γκράμσι) σήμερα η διασπασμένη Αριστερά μετράει ένα 5% (Liberi e Uguali 3,42%, Potere al Popolo 1,13%, Partito Comunista 0,32%, Per una Sinistra Rivoluzionaria 0,08%). Φυσικά και δε θεωρώ κεντροαριστερό το Δημοκρατικό Κόμμα, όπως δε θεωρώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την Αριστερά της Ελλάδος. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν υπολογίζω το δικό του ποσοστό.
Αυτό που έχω παρατηρήσει στον χώρο της Αριστεράς είναι ένας ιδεολογικός ναρκισσισμός, ο οποίος την διασπά σε μικρά κομμάτια. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλάμε για μία πλούσια ποικιλία απόψεων και ιδεών. Όμως στην εποχή που ο φασισμός επανέρχεται δριμύτερος, η ενυπάρχουσα διάσπαση είναι μία ύπουλη “πολυτέλεια”.
Παίρνοντας παράδειγμα τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών, ας αναλογιστούμε τη χαρά που παίρνει η ακροδεξιά βλέποντας την Αριστερά μοιρασμένη σε δεκάδες κομμάτια.
