γράφει ο Τέλης Τύμπας
Με βάση μια επίσημη στατιστική που κυκλοφόρησε τις προηγούμενες μέρες, η Ελλάδα βρίσκεται πλέον στις χαμηλότερες θέσεις ως προς την αγοραστική δύναμη όσων αμείβονται με τον κατώτερο μισθό. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα αν το ποσοστό όσων αμείβονται με τον ελάχιστο μισθό στην Ελλάδα έτεινε στο μηδέν. Σύμφωνα όμως με μια άλλη μελέτη που δημοσιεύτηκε κι αυτή τις προηγούμενες μέρες, το 48% του πληθυσμού, δηλαδή 5,1 εκατομμύρια άτομα, ζει με λιγότερα από 382 ευρώ το μήνα, ποσό που αντιστοιχεί στο όριο της φτώχειας, ενώ, από αυτό το 48%, περίπου 1,5 εκατομμύρια άτομα, ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, δηλαδή κάτω από 182 ευρώ τον μήνα. Από τον συνδυασμό των δύο προκύπτει ότι μπορεί τελικά να υπάρξει ανάπτυξη, ακόμη και ραγδαία ανάπτυξη, με αποφασιστική αύξηση κάποιων οικονομικών δεικτών και μείωση των δεικτών της ανεργίας, αλλά αυτό να μην σημαίνει παρά ανάπτυξη της φτώχειας των πολλών. Που σημαίνει, αντίστροφα, ότι η μείωση της φτώχειας δεν είναι θέμα ανάπτυξης εν γένει, αλλά συγκεκριμένου τρόπου ανάπτυξης.
