γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, η περίοδος του Πάσχα προσφέρει μία μυσταγωγία που μαγεύει ανεξέλεγκτα κι ολοκληρώνεται με την ανάσταση και το γλέντι που ακολουθεί την επομένη. Κάποτε με συνέπαιρνε η κατάνυξη των πιστών αλλά με τα χρόνια όλο και περισσότερο συνειδητοποιούσα πως η αλήθεια βρίσκεται μακριά από τις εκκλησίες κι απέχει αιώνες από τους λόγους των επίγειων εκπροσώπων του εκάστοτε θεού.
Παράλληλα, παρατήρησα πως τα χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης προκάλεσαν μία μαζική αποστροφή στα θεία πάθη. Εξάλλου πόσο να συγκινήσει η όψη του Εσταυρωμένου, όταν όλοι μας κουβαλάμε ένα μεγάλο σταυρό στην πλάτη; Πως μπορούμε να προσποιηθούμε πως συμπάσχουμε με το δράμα ενός “ξένου” όταν δυο χρόνια φωνάζουμε «έξω οι ξένοι από την χώρα μας»; Από ποιους ρασοφόρους να ζητήσουμε το νόημα της αγάπης όταν εμφανίζονται αγκαλιασμένοι με νεοναζί κι αναθεματίζουν σπουδαίους θεωρητικούς κι ομοφυλόφιλους;
Ο εγχώριος σκοταδισμός όλο και περισσότερο θυμίζει Τεχεράνη, την ίδια στιγμή που ο χριστιανικός χιλιασμός κι οι εκφραστές του έχουν αρχίσει να κουράζουν μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, η οποία αναζητά αλλού απαντήσεις.
Οι δικές μου αναζητήσεις ξεκίνησαν κάτω από τον έναστρο ουρανό μιας Μεγάλης Πέμπτης καθώς περιφερόμουν στα σκοτεινά της νότιας πλευράς του ναού της Νέας Μονής, μέχρι που κατέληξαν σε έργα εγκόσμιων δημιουργών, θρήσκων κι άθρησκων. Από τον δικό μας Νίκο Καζαντζάκη με τον Μανωλιό που θυσιάζεται για την αγάπη και την αλληλεγγύη στο ανατριχιαστικά επίκαιρο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», μέχρι τον αξεπέραστο οραματιστή Αντρέι Ταρκόφσκι με τον απελπισμένο συγγραφέα που αναζητά την έμπνευση σε μία απαγορευμένη ζώνη. Παρόλο που ο ήρωας βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση λόγω των προσωπικών του αδιεξόδων, εξακολουθεί να αναζητά την αλήθεια διότι αγαπάει τη ζωή. Ως ένας σύγχρονος Χριστός, πλέκει ένα στεφάνι και το τοποθετεί ευλαβικά στο κεφάλι του δηλώνοντας έτοιμος να θυσιαστεί. Όχι όμως για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά αποσκοπώντας τη δική του σωτηρία και γαλήνη.
Στο ερώτημα λοιπόν, τι προσφέρουν οι δικοί μου εγκόσμιοι εκφραστές, τους απαντώ πως δίνουν μία πιο πασιφανή ελπίδα, η οποία δεν είναι άλλη από το να αρχίσουμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας πρώτα…
