του Μιχάλη Ανεζίρη
Θα καταβάλω μεγάλη προσπάθεια αυτήν τη φορά να μην προκαταβάλω το συναίσθημά σου, φίλτατε αναγνώστη – τουλάχιστον στο πρώτο μισό του κειμένου. Και γράφω για τον οποιονδήποτε λογικό και νηφάλιο άνθρωπο, όχι σώνει και καλά μόνο για εκείνους που νιώθουν ότι ταυτίζονται στις πολιτικές πεποιθήσεις μαζί μου. Θα παραθέσω ξερά στοιχεία (στην ουσία τους και στο “περίπου”), όπως τα έχω σταχυολογήσει πρόχειρα από την περιήγησή μου στο Διαδίκτυο:
- Στους “καταυλισμούς υποδοχής” προσφύγων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου βρίσκονται εγκλωβισμένοι σήμερα πάνω από 20.000 άνθρωποι, σε χώρους που (ακόμη και αξιοπρεπείς να ήταν) μετά βίας θα επαρκούσαν για το ένα τρίτο.
- Η απουσία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης είναι πια πλήρης. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις που έδιναν ένα χέρι βοηθείας παραιτήθηκαν η μία μετά την άλλη, οι γιατροί που επισκέπτονταν τα μέρη αδυνατούν να δουλέψουν κάτω από τέτοιες συνθήκες.
- Στη Μόρια ο βιασμός πεντάχρονων αρχίζει να μην προκαλεί πια καμιά εντύπωση. Επαναλαμβάνω: ο βιασμός πεντάχρονων….
- Συνθήκες υγιεινής: αντιστοιχεί μία τουαλέτα (απ’ αυτές που δεν πλησιάζονται, έτσι κι αλλιώς) για 80-90 άτομα. Χρειάζεσαι πάνω από μία ώρα για να εκτονώσεις την πιο απλή σωματική σου ανάγκη… Υποψιάζομαι, αναγνώστη, την οργή σου, όταν αυτοί οι “απολίτιστοι” ξαμολιούνται στα πέριξ χωράφια για να τις καλύψουν. Για τα υπόλοιπα – τον εκθετικό κίνδυνο σε επικείμενες επιδημίες, για το γεγονός ότι τα camps αυτά επιπλέουν πια πάνω στα βοθρολύματα – βάλε την φαντασία σου να δουλέψει…
- Σε κάθε σκηνή ή κοντέινερ χωρητικότητας 4-5 ατόμων ζουν καμιά εικοσαριά τουλάχιστον. Ιδιωτικότητα και ζωτικός χώρος επιβίωσης για κάθε οικογένεια, για τις χιλιάδες μανάδες με ένα σωρό μικρά παιδιά, ισούνται με το μηδέν.
- Η συντριπτική πλειοψηφία όσων έχουν μαντρωθεί για μήνες – τουλάχιστον – εκεί μέσα, χωρίς να τους προσφέρεται η οποιαδήποτε προοπτική ότι θα μπορέσουν σε ένα ορατό μέλλον να ζήσουν στοιχειωδώς σαν άνθρωποι, χρήζει πλέον άμεσης ψυχολογικής, πολύ συχνά και ψυχιατρικής, φροντίδας. Σε ημερήσια διάταξη βρίσκονται οι απόπειρες αυτοκτονίας, οι αυτοτραυματισμοί, το έντονο στρες, η κατάθλιψη, η κατακόρυφη αύξηση της βιαιοπραγίας και της εγκληματικότητας. Πρόκειται γι’ αυτούς που έφυγαν από τις χώρες τους κακήν-κακώς για να γλιτώσουν τις ζωές τους, κι εμείς εδώ τους επιφυλάξαμε το “μεγαλείο” που μόλις τώρα συνόψισα…
Θα μπορούσα να γράψω και τα διπλάσια, αλλά θα σταματήσω εδώ. Μερικές ερωτήσεις τώρα:
- Η πολιτική ηγεσία της χώρας έχει να κάνει κάτι πιο ουσιώδες από τις χυδαίες μικροπολιτικές κόντρες στην πλάτη των προσφύγων; Έχει να προσφέρει κάτι άλλο από άθλια σκηνικά, όπου ο Μητσοτάκης κατηγορεί τον Τσίπρα για το “κολαστήριο της Μόριας” (είδε το φως το αληθινό και τον πήρε ο πόνος για τους πρόσφυγες ξαφνικά …) και για το ότι “διασύρει την χώρα στην Ευρώπη” (η οποία, ως γνωστόν, αποδεικνύεται άντρο δημοκρατίας και ανθρωπιάς…), ενώ ο Τσίπρας, διά του εκπροσώπου του, του απαντά ότι διαπομπεύει τη χώρα στο εξωτερικό (ταυτίζοντας ξετσίπωτα την κυβέρνησή του με την Ελλάδα) κι αρνείται να κουβαλήσει κάποιες χιλιάδες στην ενδοχώρα για να τους δώσει μιαν ανάσα, μην τυχόν και τον πουν οι Ευρωπαίοι…μπαρουτοκαπνισμένο επαναστάτη;
- Οι δημοτικές αρχές έχουν να πράξουν κάτι άλλο εκτός από το να διαλαλούν ότι “για όλα φταίει το κράτος”, από το να παριστάνουν τους Πόντιους Πιλάτους κι από το να προσφέρουν σιωπηρή ανοχή ή και απροκάλυπτη στήριξη στις φασιστικές οργανώσεις των νησιών, που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια;
- Σε ατομικό επίπεδο τώρα: χρειάζεται να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως “αριστερός ακτιβιστής” για να ντραπεί και να νιώσει βαθύτατα προσβεβλημένος – ως ανθρώπινο ον και μόνο – με τα παραπάνω;
- Αν εμείς ή τα παιδιά μας εξαναγκαστούμε να γίνουμε πρόσφυγες αύριο-μεθαύριο και να εγκαταλείψουμε αυτήν την “ανώτερη” χώρα που λέγεται Ελλάδα για πολύ λιγότερα (μόνο και μόνο για μια καλύτερη ζωή, όχι για άμεση επιβίωση), πώς θα θέλαμε να μας φερθούν οι κάτοικοι της χώρας υποδοχής; Κυρίως, πώς θα περιμέναμε να μας φερθούν, με βάση αυτά που “προσφέραμε” εμείς από τη θέση του ισχυρού;
- Όταν, κάποια στιγμή, κάποιες εκατοντάδες ή χιλιάδες απ’ όσους επιβιώσουν καταφέρουν να απεγκλωβιστούν από τις κολάσεις όπου τους κλείσαμε και βγουν έξω στις μικροκοινωνίες μας – και μην αυταπατάστε, αργά ή γρήγορα αυτό θα συμβεί κι ο σημερινός παραλογισμός θα λήξει – πώς περιμένετε ότι θα μας αντιμετωπίσουν; Με…τριαντάφυλλα ή με το μαχαίρι στα δόντια; Ποιος θα ευθύνεται για αυτό; Κι αν προκρίνουμε το β´σενάριο, με ποια συνειδησιακή υπεκφυγή θα ξεγλιστρήσουμε; Με το ότι είναι “βάρβαροι κι αχάριστοι” και δε σέβονται τη “φιλοξενία” που τους παρείχαμε;
- Εγώ, που γράφω αυτές τις αράδες από το πληκτρολόγιό μου στην άνεση του ζεστού σπιτιού μου – εσύ που με διαβάζεις, ο διπλανός κι ο παραδιπλανός μας, ο καθένας προσωπικά, πώς “καθαρίζουμε”; Να φανταστώ ότι είμαστε “καλοί άνθρωποι” επειδή “γυρεύουμε τη δουλειά μας”, επειδή φροντίζουμε αποκλειστικά τον μικρόκοσμό μας ως “νοικοκυραίοι”, επειδή οι ίδιοι “δεν σκοτώσαμε κανέναν με τα χέρια μας”; Αν ναι, τότε καλό μας ύπνο και “όνειρα γλυκά”! Απλά, μην εκπλαγούμε αν οι εφιάλτες παραμονεύουν στη γωνία…
