του Ειδικού Συνεργάτη *
Και η μέρα ξεκίνησε όμορφα και γεμάτη ενέργεια γύρω στις 7:55 το πρωί, καθώς στήθηκα στην ουρά έξω από την Εurobank, τη διαβόητη παλιότερα λόγω των εργασιακών σχέσεων που επικρατούσαν σε αυτή Τράπεζα Εργασίας (που το επίθετο Καταναγκαστικής κάλλιστα θα μπορούσε να προστεθεί στην ονομασία της) για να πάρω κάποια χρήματα από τα εναπομείναντα στον λογαριασμό μου, προκειμένου να πληρώσω την προκαταβολή της ορθοδοντικού του γιου μου.
Δεν ήμουν ποτέ πελάτης της συγκεκριμένης τράπεζας, (της οποίας την ανακεφαλαιοποίηση πληρώσαμε όλοι ξανά και ξανά) βρέθηκα όμως αναγκαστικά εκεί ως ΠΟΛΥ παλιός πελάτης του άλλοτε κραταιού γίγαντα που ονομαζόταν Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, το οποίο η Eurobank, αν και νάνος συγκρινόμενη με αυτό, κατάπιε κυριολεκτικά κατά την περίοδο 2011-2013.
Η πόρτα, λοιπόν, άνοιξε στις 8:05 και περνώντας από το μηχάνημα πήρα τον αριθμό Β004. Η αλήθεια είναι ότι με παραξένεψε αυτό το Β αλλά δεν έδωσα σημασία, καθώς φανταζόμουν ότι, παρόλο που ήταν ανοιχτό ένα μόνο ταμείο θα ξεμπερδευα σε κανένα τεταρτάκι με εικοσάλεπτο.
Όμως στην πορεία διαπίστωσα ότι υπήρχαν πελάτες που περνούσαν από το μηχάνημα, έβαζαν μια κάρτα και έπαιρναν και αυτοί αριθμό προτεραιότητας αλλά με το πρόθεμα Α (Α001, Α002). Οι συγκεκριμένοι πελάτες λοιπόν περνούσαν κατά προτεραιότητα μπροστά από τους πελάτες που το νούμερό τους είχε πρόθεμα Β, έκαναν τη δουλειά τους και έφευγαν, αφήνοντας εμάς στα κρύα του λουτρού να ξεροσταλιάζουμε στο ψυχρά πολιτισμένο τραπεζικό περιβάλλον.
Δεν άντεξα και απηύθυνα στον διευθυντή του καταστήματος -δυνατά για να ακούν όλοι οι παρευρισκόμενοι- το ερώτημα αν η συγκεκριμένη τράπεζα χωρίζει τους πελάτες της σε Α και Β κατηγορίας και ο διευθυντής αναγκάστηκε, με τα πολλά, να «ομολογήσει» ότι πράγματι αυτό συμβαίνει καθώς, όπως είπε, οι επαγγελματίες που έχουν κάρτα είναι πιο μπροστά στις προτεραιότητες της συγκεκριμένης τράπεζας (και, συνακόλουθα, όλοι οι υπόλοιποι, καταθέτες, αναγκαστικά μισθοδοτούμενοι μέσω της τραπέζης υπάλληλοι, συνταξιούχοι κ.λπ. είμαστε Β κατηγορίας πελάτες, κοινώς οι μαλάκες της υποθέσεως). Του απάντησα ότι εφόσον η τράπεζα με θεωρεί Β κατηγορίας και εγώ θεωρώ επίσης τη συγκεκριμένη τράπεζα Β κατηγορίας και θα πράξω αναλόγως παίρνοντας τα λιγοστά πλέον εναπομείναντα χρήματά μου και πηγαίνοντας σε άλλο «ευαγές» και συνεχώς ανακεφαλαιοποιούμενο τραπεζικό ίδρυμα. Και κάπου εκεί έληξε η συζήτηση. For the record να πω ότι τελικά εξυπηρετήθηκα στις 9 η ώρα μετά από μία ώρα αναμονή.
Αυτά. Καλημέρα δεν είπα; Καλημέρα λοιπόν, να έχετε μια καταπληκτική και γελαστή μέρα!
Με δυο μόνο σχόλια:
Α. μας κατηγοριοποιούν ασύστολα και καθημερινά, σε λίγο στις εκλογές θα είμαστε εκλογείς α β γ και δ κατηγορίας, στο σούπερ μάρκετ επίσης ανάλογα με την κατανάλωση, στη νυχτερινή έξοδο –καλά εκεί χάσαμε, στην εθνική οδό, ανάλογα με το όχημα και τη συχνότητα που τους τα ακουμπάμε, παντού… black mirror.
Β. τα φιγουρίνια-υπάλληλοι (αμφοτέρων των φύλων) που εισάγοντας αυτοματισμούς στις τράπεζες και μιλούν απότομα και με ύφος σε ηλικιωμένους ψηφιακά αναλφάβητους καλό είναι να γνωρίζουν ότι όταν τους αντικαταστήσουν τα ΑΤΜ και ψάχνουν δουλειά δεν θα κλάψει ανθρώπου μάτι για τη χαμένη γραβάτα τους (εννοείται ότι το σχόλιο δεν απευθύνεται στους πολλούς φιλότιμους κι εξαιρετικούς, αλλά στα κατακάθια που νομίζουν ότι είναι οι ίδιοι τραπεζίτες)
* Για τα σχόλια Κώστας Ζαφείρης, για την αληθινή ιστορία ο Δήμος Γεωργίου από το ένδοξο Ναύπλιο.