γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Μπαίνοντας πάλι στο τριήμερο εκδηλώσεων για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, συνειδητοποιώ πως εξακολουθεί να υφίσταται η συγκρουσιακή τάση μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων για το ποιος δικαιούται να είναι ο πραγματικός κληρονόμος και συνεχιστής του φοιτητικού αγωνιστικού κινήματος.
Επίσης ο τριήμερος εορτασμός κι η μεγάλη πορεία που ακολουθεί προς την αμερικανική πρεσβεία, αποδεικνύει τη διάσπαση του αριστερού χώρου σε πολλές συνιστώσες. Ο αριστερός ιδεασμός, μπορεί να βασίζεται στους δημιουργικούς προβληματισμούς και στις υγιείς αναζητήσεις των νέων αλλά και να πηγάζει μέσα από τις εμπειρίες και τις γνώσεις των μεγαλυτέρων, αλλά έχει ως συνέπεια ο καθένας να αισθάνεται ως ο μοναδικός εκφραστής της εκάστοτε αλήθειας. Έτσι δημιουργείται ένας πολυεπίπεδος διαχωρισμός που δεν εξυπηρετεί κανέναν.
Μ’ αυτές τις συγκρούσεις, έπαψε η Εξέγερση του Πολυτεχνείου να μας εμπνέει κι οι εκδηλώσεις του Νοέμβρη έχουν πια μετατραπεί ως μια ακόμη επέτειος, στην οποία οφείλουμε να εκπληρώσουμε το χρέος μας με ένα γαρύφαλλο στο μνημείο και με την παρουσία μας στην πορεία που ακολουθεί. Κι όμως, το Πολυτεχνείο πρέπει να ξαναγίνει ένας φάρος αντίστασης, ελευθερίας κι αξιοπρέπειας που να μας υπενθυμίζει πως μόνο ενωμένος ένας λαός μπορεί να διεκδικήσει επιτυχώς τα δικαιώματά του και να γονατίσει κάθε δυνάστη.
Η επαναξιολόγηση του νοήματος για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να είναι δύσκολη καθώς τόσο η δικιά μου γενιά όσο κι οι επόμενες μεγαλώσαμε χωρίς την έννοια της αγωνιστικότητας στη ζωή καθώς τα είχα όλα έτοιμα, αλλά είναι αναγκαία. Ειδικά στις μέρες μας που ο νεοφασισμός επανέρχεται ύπουλα, κρυμμένος πίσω από γραβάτες και κοστούμια. Αρκεί να αναλογιστούμε τη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο άνθρωπος, ο οποίος επιλέχτηκε το 1984 από τον έγκλειστο δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο να γίνει γραμματέας της χουντικής νεολαίας ΕΠΕΝ. Δεν αναφέρομαι στον χρυσαυγίτη Νίκο Μιχαλολιάκο αλλά σ’ αυτόν που τον αντικατέστησε.
Υπάρχει ελπίδα; Ίσως αν βρούμε ξανά την έμπνευση και την αγωνιστική σπίθα επικεντρωμένοι στα διδάγματα του παρελθόντος αφήνοντας στην άκρη τις παραπάνω συγκρούσεις περί κληρονομιάς του Πολυτεχνείου. Ίσως τότε…
