γράφει η Στέλλα Τσιροπινά
Ψιλοκόβαμε τα υλικά μας, με φροντίδα
(πρώτα τις λέξεις, εν συνεχεία τις εικόνες,
δικές μας και δικές τους
-σε σκεύος χωριστό τις πιο πικρές).
Αρτύζαμε κατάλληλα, εννοείται
(προτιμητέο ήταν το μυρωδικό «εράω-ερώ»,
σε κατά βούληση δοσολογία).
Σβήναμε, ύστερα, με ελάχιστο κονιάκ
(«φοβάμαι» ή και «ελπίζω», απαράμιλλα).
Ανακατεύαμε,
χωρίς να φύγει η σπιρτάδα.
Προσοχή:
η συνταγή, αν και ακούγεται εύκολη,
δεν πετυχαίνει εύκολα.
(Tips:
ποτέ κατεψυγμένες οι ιδέες, τα υλικά ολόφρεσκα,
μεράκι στο σερβίρισμα,
κι ο στόχος, πάντα, απόλαυση και θρέψη,
διαρκείας)
ΕΜΕΙΣ
ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ.
(* Αφιερωμένο στην «Απλωταριά» ΜΑΣ)
