της Νατάσας Στραχίνη
Όταν φοβάσαι πως όλα έχουν ειπωθεί και πως τα περισσότερα έχουν γίνει, δεν βρίσκεις τις λέξεις για να μιλήσεις. Οι πιο πολλοί συνηθίσαμε τα δελτία με τις επιθέσεις, κάποιοι λίγοι τρομάζουν ακόμη με τα σύννεφα της βίας που μας δηλητηριάζουν ύπουλα ως κοινωνία, εθίζοντας μας σε έναν άλλο τρόπο αυτοδικίας και αυτενέργειας. Τα προβλήματα μας δύσκολα αναμετρώνται με την οριστική ήττα των δικαιωμάτων του «άλλου». Τα νέα φθάνουν συχνά και σε ξαφνιάζουν με το πόσο γρήγορα ξεχνάμε, πόσο εύκολα αδιαφορούμε.
Μία κυρία διαμαρτυρήθηκε γιατί τα συσσίτια της Εκκλησίας δίνονται και σε μετανάστες. Κι οι απορίες εύλογες ή μήπως όχι; Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα: το ότι οι μετανάστες θα φάνε από τα συσσίτια που η εκκλησία πληρώνει ; η αγκαλιά μας είναι τόσο μεγάλη όσο και το κοντόφθαλμο βλέμμα μας ; χωρά μόνο όσους μιλούν και προσεύχονται σαν εμάς.
Κι έπειτα εκείνη η Ολλανδέζα μου διηγήθηκε πως μια πιτσιρίκα συνάντησε σε ένα σούπερ μάρκετ έναν ψηλό αφρικανό και έβαλε τα κλάματα γιατί φοβήθηκε. Κι η μάνα έκανε το αυτονόητο για τους περισσότερους μάλλον σήμερα: φωνάζοντας απαιτούσε από τον μαύρο άνθρωπο να φύγει από το σουπερ μάρκετ γιατί τρομάζει το παιδί της.
Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε η φήμη πως «θα έρθουν πάλι μετά τις εκλογές μέλη ακροδεξιάς οργάνωσης να διώξουν τους Πακιστανούς από τα σπίτια στο χωριό …». Υποθέτω πως κι αυτό ως σκέψη ή κίνηση μας βρίσκει σύμφωνους, έχουν μαζευτεί εκατομμύρια από δαύτους στη χώρα. Και αυτοί ήταν, είναι και θα παραμείνουν το βασικό μας πρόβλημα στο μυωπικό τρόπο σκέψης μας που τόσο φιλάρεσκα ξεχνά να κάνει τον απολογισμό και να κοιτάξει το εντός του παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όταν πολύ περισσότερο η συντεταγμένη Πολιτεία αδρανεί, το Παρακράτος «μεγαλουργεί» στο όνομα της ασφάλειας και της πολιτισμικής κληρονομιάς μας.
Τούτη η μέρα κάθε χρόνο υποτίθεται πως μας θυμίζει ότι κανείς δεν επιλέγει να γίνει πρόσφυγας, είναι απλά ζήτημα γεωγραφίας. Που γεννήθηκες εσύ και που εγώ. Αν κάποιος μπορέσει να με πείσει ότι αυτό μπορούμε να το ελέγξουμε, τότε θα παραδεχθώ πως το να είσαι πρόσφυγας είναι μία ακόμη επιλογή από τις τόσες καθημερινές μας επιλογές. Και τότε θα ξεχάσω κι εγώ τα λόγια του παππού μου από το Αϊβαλί όπως πιθανά έχετε ξεχάσει κι εσείς όσα ακούσατε από τη γιαγιά την ΑγιοΠαρασκευούσαινα, το θείο εργάτη από την Γερμανία, την αμερικάνα ξαδέλφη, τον φίλο στην Αυστραλία…
