Αδυναμία Υπολογισμού

Ας προσθέσουμε κάποια επιπλέον παραδείγματα για τον ενοποιημένο χώρο που επιχειρείται να παραχθεί με το Μνημόνιο. Με βάση πρόσφατη απόφαση του Υπουργείου Υγείας, καταργείται από τον Οργανισμό του Νοσοκομείου Χίου η πρόβλεψη για θέση ογκολόγου. Οι καρκινοπαθείς του νησιού, μεταξύ αυτών ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που δεν είναι πλούσιοι ή έχουν δυσκολίες μετακίνησης (π.χ. ηλικιωμένοι), χάνουν εφεξής κάθε ελπίδα κρατικής περίθαλψης στο νησί τους. Το ταξίδι στο λεκανοπέδιο θα είναι υποχρεωτικό. Κι όποιος αντέξει, οικονομικά και βιολογικά. Για τον καρκινοπαθή που θα χρειάζεται απεγνωσμένα στο μέλλον ογκολόγο στο νησί του δεν θα υπάρχει περιθώριο. Το μνημονιακό κράτος υπάγει πλέον και θεσμικά τη Χίο σε μια ενοποιημένη περιφέρεια με την Αθήνα, παραπέμποντας τον καρκινοπαθή της πρώτης στην δεύτερη.

Ένα άλλο νησί του Βορείου Αιγαίου, η Λήμνος, χάνει με την έναρξη της εφαρμογής του τρίτου γύρου του μνημονίου την εφορεία του (η οποία καταργείται άμεσα) και το νοσοκομείο του (το οποίο υποβαθμίζεται διά της ενοποίησης του με αυτό της Λέσβου). Στο εσωτερικό του μεγαλύτερου νησιού της περιφέρειας, το Πλωμάρι και η Καλλονή χάνουν μάλλον και αυτά τις εφορείες τους, οι οποίες καταργούνται.

Το μέλλον δεν προμηνύεται καλό για τα νησιά σε αυτό που με το Μνημόνιο προσλαμβάνεται και προωθείται ως ενοποιημένος χώρος. Όσοι βουλευτές το ψήφισαν, με συνείδηση της πράξης τους ή αψήφιστα, αγνοούν (ή επιχειρούν να απωθήσουν), για παράδειγμα, το ότι η απόσταση μεταξύ Χίου και Αθήνας μεγάλωσε δραματικά με το Μνημόνιο εξαιτίας αποφασιστικών περικοπών σε ακτοπλοϊκά και αεροπορικά δρομολόγια, εξαιτίας αβάσταχτων αυξήσεων στα εισιτήρια. Η Χίος είναι σήμερα πολύ μακρύτερα από την Αθήνα. Για τους οικονομικά αδύναμους, το Μνημόνιο δημιούργησε και διευρύνει ένα χάσμα. Για τη Λήμνο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Στον ενοποιημένο μνημονιακό χώρο, οι άνθρωποι των νησιών πιέζονται αφόρητα προς κάποιο κέντρο, εκδιώκονται ουσιαστικά από τον τόπο τους.

Η νομοθεσία που εκπορεύεται από το Μνημόνιο περικόπτει, υποτίθεται, σπατάλες δημόσιων πόρων. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις προωθεί το ακριβώς αντίθετο. Στην περίπτωσή μας, το μνημονιακό κράτος οργανώνεται ώστε να προωθεί έναν φαύλο-κύκλο αστυφιλίας από τα νησιά προς τη μητρόπολη (και από τα χωριά και τις κωμοπόλεις των νησιών προς την πόλη). Όταν από ένα νησί του Αιγαίου φεύγει κάθε ελπίδα για μια κρίσιμη ιατρική ειδικότητα, όταν χάνεται μια εφορεία, όταν κλείνει ένα σχολείο ή ένα πανεπιστημιακό τμήμα, όταν όλα αυτά γίνονται ενώ μειώνονται δρομολόγια και αυξάνουν οι τιμές των εισιτηρίων, τότε ο φαύλος κύκλος της αστυφιλίας θα αποτελειώσει γρήγορα τη χώρα, θα ολοκληρώσει το κακό του εικοστού αιώνα. Ο δημόσιος γιατρός που δεν θα έλθει ποτέ, η εφορεία και η σχολική και ακαδημαϊκή μονάδα που θα φύγει, περιορίζουν αποφασιστικά τα περιθώρια για μια αξιοπρεπή ζωή, το νησί γίνεται ασύμφορο για την κρατική οικονομία, ετοιμάζεται το έδαφος για να φύγουν και άλλες δημόσιες υπηρεσίες, ώστε το νησί να γίνει ακόμη πιο ασύμφορο.

Σε εθνική κλίμακα, κάθε περιφέρεια καθίσταται με το μηχανισμό αυτό ασύμφορη. Και στο τέλος καθίσταται ασύμφορη η χώρα ολόκληρη, καθώς έχει καταλήξει έρημος τόσο η εγκαταλειμμένη περιφέρεια όσο και το κέντρο που θα έχει προκύψει από την εγκατάλειψη των περιφερειών, χωρίς όρια υπερδιογκωμένο και γι αυτό σε κατάσταση αντίστοιχης εγκατάλειψης με την περιφέρεια. Ερημώνοντας το Βόρειο Αιγαίο, στο όνομα της μνημονιακής περικοπής των δημοσίων αγαθών, ερημώνονται και τα Κάτω Πατήσια. Επειδή ερημώνοντας ολοκληρωτικά την περιφέρεια καταστρέφεται τελικά και η βάση για να υποστηριχθεί κάποιο κέντρο. Στον κατά Μνημόνιο ενοποιημένο χώρο, τα Κάτω Πατήσια θυμίζουν ήδη τόπο ολοκαυτώματος. Το μνημόνιο υπόσχεται πράγματι να διαμορφώσει κάποιον ενοποιημένο κρατικό χώρο. Μόνο που αυτός θα μοιάζει με μια ολόμαυρη ράχη, και μάλιστα στην περίπτωση αυτή καμένη άδοξα.