Προς τι η ταλαιπωρία;; προς παραδειγματισμό και σωφρονισμό να υποθέσουμε…
Πολύς ο λόγος τελευταία για την έμπρακτη αλληλεγγύη μας σε όσους την χρειάζονται. Όλο και περισσότεροι αυτοί που αποφασίζουν να «κάνουν κάτι» για τα κακώς κείμενα που μας περιστοιχίζουν. Είναι όμως άραγε τόσο απλό να ασχοληθείς με τα αυτονόητα; Σε μια κοινωνία που έχει μάθει να κρίνει και να ενεργεί σύμφωνα με τις τηλεοπτικές επιταγές ηχεί παράξενα το ενδιαφέρον για τον «άλλο», ειδικά αν αυτός είναι «ξένος», δεν θέλει και πολύ για να βρεθείς μπλεγμένος άδικα.
Πρόσφατο παράδειγμα η δίκη που έγινε την περασμένη Παρασκευή (7/6) στην Σάμο όπου μέλος της Κίνησης για τα Ανθρώπινα δικαιώματα – Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες Σάμου δικάστηκε για ψευδή αναφορά στις αρχές. Το όλο γεγονός ήταν η αποστολή μέσω φαξ μίας γραπτής ανακοίνωσης της Κίνησης απευθυνόμενη στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, καθώς και σε άλλους θεσμικούς φορείς προστασίας δικαιωμάτων προσφύγων. Με την αναφορά αυτή αναζητείτο πληροφόρηση για την τύχη προσφύγων (ανάμεσα τους και ασυνόδευτων ανηλίκων) που σύμφωνα με αναφορές είχαν καταφύγει στο νησί της Σάμου και κανείς δεν γνώριζε που κρατούνταν ή εάν είχαν απελαθεί. Έτος 2010 και οι απελάσεις των παράτυπα εισερχομένων προσφύγων και μεταναστών είχαν ξεκινήσει σχεδόν εν κρυπτώ. Τα ερωτήματα σε όσους ασχολούνταν με τα προσφυγικά ζητήματα ήταν πολλά και εύλογα.
Η Διοίκηση λαμβάνοντας την αναφορά επέλεξε αντί να απαντήσει ή έστω κατά τη συνήθη πρακτική να αδιαφορήσει, να αποστείλει την επιστολή αυτή με τα ερωτήματα στον Εισαγγελέα και η όλη υπόθεση κατέληξε στην στοχοποίηση μέλους της Κίνησης που βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Τόσο απλά.
Η δίκη έγινε πριν λίγες μέρες, ο κόσμος που συμπαραστάθηκε ήταν πολύς, το κατηγορητήριο δεν μπόρεσε να υποστηριχθεί, ο μάρτυρας κατηγορίας – αστυνομικός- δεν είχε καν κληθεί, ακόμη και η Εισαγγελέας έκανε απαλλακτική πρόταση και φυσικά ήρθε η αθώωση. Προς τι η ταλαιπωρία;; προς παραδειγματισμό και σωφρονισμό να υποθέσουμε…
Η πράξη αποστολής της αναφοράς μίας συλλογικότητας με δίκαια ερωτήματα δεν είναι παράνομη σε τούτη τη χώρα. Αυτό το γνώριζαν όλοι εξ αρχής. Ωστόσο επέλεξαν να ταλαιπωρήσουν την ενεργή πολίτη – μέλος της συλλογικότητας με ένα δικαστήριο για να προσέχει άλλη φορά και να κάθεται σπίτι της. Για να μάθουμε κι εμείς οι υπόλοιποι ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη έχει ένα κόστος που δεν λογαριάζεται με την κούραση ή την ένταση της δίκαιης μάχης. Για να μείνουμε αδρανείς και πειθήνιοι για τα δικαιώματα των άλλων και κυρίως για τα δικά μας. Κι όλα αυτά περί Δημοκρατίας και ατομικών δικαιωμάτων όπως για το δικαίωμα της αναφοράς στις Αρχές, μοιάζουν να είναι κάτι αράδες σε άρθρα του Συντάγματος που τείνουν να ξεχαστούν από όλους.
