του Ανδρέα Μιχαηλίδη
Ανάμεσα στα πολύ αγαπημένα πρόσωπα που χάσαμε το τελευταίο διάστημα είναι και ο καλός φίλος Αντώνης. Συνηθίζεται στα λόγια που γράφονται σε τέτοιες περιπτώσεις να περισσεύουν οι υπερβολές σχετικά με το πρόσωπο που έφυγε. Στην περίπτωση του Αντώνη, καμιά υπερβολή δεν του αξίζει. Η σεμνότητα και το ήθος του το απαγορεύουν. Μόνο λόγια ουσίας, «από καρδιάς» όπως έλεγε του αξίζουν.
Άλλωστε τι το «δήθεν» να γράψεις για τον Αντώνη. Μόνο την αγάπη του για το νησί μας να υπογραμμίσεις φτάνει. Μόνο για το θάρρος και την παρρησία του να πεις είναι αρκετό. Τις μακρές και γεμάτες ουσία και πάθος συζητήσεις μαζί του μόνο να θυμηθείς περισσεύει. Την έγνοια του για τους άλλους να μνημονεύσεις αρκεί. Δηλώνω ευτυχής που γνώρισα και έγινα φίλος με τον Αντώνη και τον ευχαριστώ για ότι έμαθα κοντά του. Είμαι σίγουρος πως και εκεί που πήγε θα κρατά ένα βιβλίο, θα το ξεφυλλίζει και θα κρατά σημειώσεις. Είμαι επίσης σίγουρος πως θα έχει καλή παρέα, που όλο και θα μεγαλώνει.
