του Γιάννη Μακριδάκη
Έχω έναν αγαπητό συνεργάτη, άνθρωπο εξαίρετο, αριστερών πεποιθήσεων, ακτιβιστή εντός του άστεως, καθημερινό μαχητή της ζωής και της πολιτικής, ανωτάτου μορφωτικού επιπέδου, ο οποίος όμως καταναλώνει εντός μίας εβδομάδας όση ηλεκτρική ενέργεια καταναλώνω εγώ σε δύο, ίσως και περισσότερα χρόνια του βίου μου.
Αυτή η ανισορροπία ισχύος, μεταξύ δύο ανθρώπων που έχουν απολύτως κοινά όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους, πλην του ότι ο ένας ζει σε μητρόπολη και είναι χωμένος αποκλειστικά εντός του Συστήματος, ενώ ο άλλος ζει σε χωριό και είναι στο περιθώριο του Συστήματος και στο κέντρο του Οικοσυστήματος, αποτελεί την απόλυτη απόδειξη της τρομακτικής εξέλιξης που ακολουθεί κατά τον ιστορικό χρόνο που έπεται.
Από τη μια έχουμε πλέον ως ανθρωπότητα μπει σε καθεστώς πλήρους συνείδησης του ότι το χρήμα αποτελεί τον μοναδικό φυσικό πόρο, αφού όσο ανωτέρου μορφωτικού επιπέδου κι αν είναι το Συστημικό άτομο, η μοναδική επίπτωση που αντιλαμβάνεται όταν χρησιμοποιεί ή σπαταλά ηλεκτρική ενέργεια είναι το οικονομικό ύψος του λογαριασμού της ΔΕΗ, έχουμε δηλαδή λησμονήσει τελείως τους πραγματικούς φυσικούς πόρους που καταναλώνουμε δίχως να αναπληρούμε ούτε στο ελάχιστο, έχουμε απαξιώσει τελείως τις αξίες κι έχουμε αναγάγει σε υπέρτατη αξία το χρήμα, το οποίο είναι ένα ευτελές υλικό και ως τέτοιο θα αναδειχθεί περίτρανα κάποτε όταν θα εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι και δεν θα μπορεί να έχει πια κανένα αντίκρυσμα.
Από την άλλη, το παράδειγμα αυτό δείχνει την αφόρητη πίεση που δέχεται το Οικοσύστημα από το Σύστημα, τον ανάλγητο επεκτατισμό του Συστήματος, το οποίο φουσκώνει συνεχώς δημιουργώντας ολοένα και νέες πλασματικές και περιττές ανάγκες στα άτομά του, πιέζοντας έτσι το Οικοσύστημα, με προοπτική σε σύντομο ιστορικό χρόνο να το υποκαταστήσει πλήρως.
Και φτάνει ένα πρωί κατά το οποίο ο άνθρωπος που ζει στο Οικοσύστημα και καταναλώνει ελάχιστη ενέργεια αναπληρώνοντας κιόλας σε μεγάλο ποσοστό τους φυσικούς πόρους τους οποίους χρησιμοποιεί στον βίο του, να ξυπνάει από το βουητό μιας Βιομηχανικής μονάδας ανεμογγενητριών ή μιας μπουλντόζας εξόρυξης χρυσού ή από τον αντικατοπτρισμό ενός τεράστιου φωτοβολταϊκού, εγκαταστάσεων που στήθηκαν δίπλα του, καταστρέφοντας τη φύση, τον τόπο του, τον υδροφόρο ορίζοντα, την καλλιεργίσιμη γη του, τη ζωή τη δική του, των παιδιών του και όλων των άλλων ζωντανών πλασμάτων που ζουν εκεί, για να φέρουν την “ανάπτυξη” στις γιγαντωμένες μητροπόλεις του Συστήματος που όχι μόνο καταναλώνουν, όχι μόνο σπαταλούν δίχως να αναπληρώνουν αλλά και δεν έχουν ιδέαν για αυτό το συντελεσθέν τους έγκλημα, απεναντίας, πιστεύουν κιόλας ότι ζουν πολιτισμένα αφού τουλάχιστον κάνουν ανακύκλωση…
Άρα χρέος της Αριστεράς είναι να ξαναθέσει τα ζητήματα στην σωστή τους βάση και όχι να διαχειριστεί την κατάσταση έτσι όπως τη βρήκε ή θα την βρει. Να ξαναθέσει τις αξίες και τις ευτέλειες στη θέση τους, να προστατεύσει το φυσικό περιβάλλον και τους πόρους του από την υπερκατανάλωση και όχι να καταστρέψει τον πλανήτη στο όνομα του Λαού αντί για το όνομα των Αγορών όπως κάνει ο φιλελευθερισμός. Δυστυχώς όμως, τα παραδείγματα των κεντροαριστερών κυβερνήσεων στην Λατινική Αμερική τίποτε καλό προς αυτή την κατεύθυνση δεν προοιωνίζονται.
Η μικρή παρέμβασή μου κατά την εναρκτήρια συνεδρία του Διεθνούς Συνεδρίου του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, με τίτλο Ανισορροπίες ισχύος, παρέμβαση η οποία ωστόσο δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί λόγω πίεσης του προεδρείου για “κατανάλωση” λιγότερου χρόνου.