του Κώστα Σιδεράτου
Κι ενώ όλα κυλούσαν ήρεμα (πολύ ήρεμα) στην πολιτιστική ζωή του Βορείου Αιγαίου ξαφνικά στα τέλη του Νοέμβρη μάθαμε ότι θα διεξαχθεί στην Μυτιλήνη το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Αιγαίου (8-11 Δεκεμβρίου), ενώ διοργανώθηκαν παράλληλες προβολές στα 9 νησιά του Βορείου Αιγαίου αλλά και σε Ρόδο-Σύρο. Το πρόγραμμα των προβολών ανακοινώθηκε μόλις τρεις μέρες πριν την έναρξη του. Όχι και οι καλύτερες συνθήκες φυσικά για την εμβέλεια, την ποιότητα και την αξιοπιστία ενός πολιτισμικού γεγονότος που φιλοδοξεί να καθιερωθεί και να εξαπλωθεί αν μη τι άλλο στα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Για του λόγου το αληθές η προσέλευση του κόσμου, τουλάχιστον στη Χίο που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ήταν απογοητευτική. Με λίγα λόγια το Φεστιβάλ στήθηκε την τελευταία στιγμή. Εκ των υστέρων, βέβαια, μάθαμε ότι τα χρήματα εκταμιεύτηκαν μόλις τον Οκτώβρη μέσω του Πανεπιστημίου. Γι’ αυτό υπήρξε και η καθυστέρηση που προφανώς δυσχέρανε την διοργάνωση του φεστιβάλ.
Εμείς, σαν «γνήσιοι» σινεφίλ ταξιδέψαμε στη Μυτιλήνη. Το Φεστιβάλ λειτούργησε σε δύο επίπεδα: προβολές που συγκέντρωσαν φυσικά τον περισσότερο κόσμο και επιμορφωτικό τμήμα (σεμινάρια για το ντοκιμαντέρ και το ντοκιμαντέρ στην εκπαίδευση) που το ανέλαβε το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Το σεμινάριο για την εκπαίδευση και το ντοκιμαντέρ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες, ενώ αντίθετα, το σεμινάριο για τις οπτικοακουστικές τέχνες γενικά και το ντοκιμαντέρ ειδικότερα άφησε καλές εντυπώσεις ειδικά για τους πιο αμύητους.
Στις προβολές το επίπεδο των ταινιών ήταν αρκετά καλό. Συμμετείχαν ταινίες με ποικίλο περιεχόμενο, αρκετές μάλιστα από την πρόσφατη εγχώρια και διεθνή παραγωγή, ενώ οι συνθήκες προβολής στη Μυτιλήνη ήταν πολύ καλές και με συνέπεια στην ώρα προβολής που είχε ανακοινωθεί. Παρόλο το τσουχτερό κρύο η προσέλευση του κοινού ήταν ικανοποιητική -εκτός από την πρώτη «μουδιασμένη» μέρα- και οι συζητήσεις με τους δημιουργούς που παραβρέθηκαν στη Μυτιλήνη ήταν πολύ ενδιαφέρουσες και ζωηρές. Αυτό που κυρίως αποκομίσαμε είναι ότι το ντοκιμαντέρ έχει ξεφύγει από το ρεπορταζιακό-τηλεοπτικό του παρελθόν κι έχει εξελιχθεί σε σημαντικό βαθμό σαν κινηματογραφικό είδος, συχνά με σπουδαία καλλιτεχνική αξία.
Από τα ντοκυμαντέρ που παρακολουθήσαμε, εμείς ξεχωρίσαμε ξεχωρίζουν το «Ένα βήμα μπροστά» (Δημήτρης Αθερίδης), «Η Σιωπή της Γκέρντα» (Βritta Wauer), «More than honey» (Markus Imhoof), «Rabbit ala Berlin» (Bartosz Konopka) αν και σε κάθε ταινία υπήρχαν ενδιαφέροντα στοιχεία. Η μόνη ίσως παραφωνία ήταν η ταινία που έκλεισε το Φεστιβάλ «Second meeting» του Zeljko Mirkovic, αφού δεν είναι η καλύτερη επιλογή να τελειώνεις με μία άνευρη κι άχρωμη ταινία.
Συμπερασματικά ήταν μια καλή προσπάθεια αν λάβει κανείς υπόψιν τον λίγο χρόνο που προφανώς υπήρξε για την διοργάνωση του Φεστιβάλ. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής κ. Σπυρόπουλος αν και μας άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, ήταν εμφανές ότι κόπιασε για την προσπάθεια αυτή, όμως χρειάζεται πολλή δουλειά για να αποκτήσει το Φεστιβάλ μια ταυτότητα και να μην είναι μια απλή παράθεση καλών ταινιών (ακόμη και αν γίνεται με την παρουσία των σκηνοθετών).
Οψόμεθα, λοιπόν, για το επόμενο ραντεβού που ανακοινώθηκε ότι θα είναι τον ερχόμενο Σεπτέμβρη και με την ευχή να επεκταθεί και στα άλλα νησιά του Αιγαίου.
