Οι τελευταίες μαζικές αφίξεις προσφύγων και μεταναστών στο νησί μας επανέφεραν στην επικαιρότητα το χρονίζον ζήτημα της αξιοπρεπούς φιλοξενίας και στέγασής τους. Δυστυχώς όμως, και παρ’ όλες τις συγκινητικές προσπάθειες των διαφόρων φορέων και συλλογικοτήτων, εθελοντών και λιμενικών, οι συνθήκες κράτησης στο ξύλινο προκάτ που βρίσκεται στο χώρο του Λιμεναρχείου είναι τουλάχιστον ντροπιαστικές για μια κοινωνία που θέλει να χαρακτηρίζεται πολιτισμένη.
Σε έναν κλειστό ξύλινο χώρο συνολικής έκτασης λίγων τετραγωνικών μέτρων, εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες, στοιβάζονται συχνά 50 και 60 συνάνθρωποί μας, που το μόνο τους «έγκλημα» είναι ότι διέσχισαν το Αιγαίο σε αναζήτηση μιας καλύτερης (;) ζωής. Η κράτηση των μεταναστών υπό τέτοιες συνθήκες συνωστισμού και έλλειψης υγιεινής συνιστούν σκληρή και εξευτελιστική μεταχείριση αυτών, κατά παράβαση τόσο του Συντάγματος όσο και της διεθνούς νομοθεσίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η πρόσφατη (14 Δεκεμβρίου) κινητοποίηση φορέων, συλλογικοτήτων και απλού κόσμου στο χώρο του Λιμεναρχείου, με αίτημα για άλλη μία φορά τον τερματισμό αυτής της προσβλητικής και απάνθρωπης κατάστασης, έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς συμπολίτες μας να μπουν στο – άδειο αυτήν την περίοδο – κοντέινερ και να φανταστούν, κατά το δυνατόν, τις επικρατούσες συνθήκες διαμονής των προσφύγων: Το προκάτ αυτό είναι χωρισμένο σε τρεις επιμέρους χώρους, χωρίς καμία πρόβλεψη για κρεβάτια, καρέκλες και λοιπά έπιπλα (ούτε λόγος φυσικά για σωστό αερισμό/φωτισμό του κιβωτίου, που άλλωστε για άλλο σκοπό φτιάχτηκε), δίνοντας μία γεύση από τη «φιλοξενία» που επιφυλάσσει η ελληνική πολιτεία σε ανθρώπους που δεν θα σταματήσουν να έρχονται εδώ κυνηγημένοι για όσο δεν σταματούν να υφίστανται οι αιτίες που τους ξεριζώνουν από τις εστίες τους και τους εγκλωβίζουν στη χώρα μας.
Μέχρι να εκλείψουν όμως οι λόγοι αυτοί, είναι αυτονόητο ότι το αίτημα να εξευρεθούν οι προσήκουσες λύσεις για την ανθρώπινη φιλοξενία των ανθρώπων αυτών παραμένει επίκαιρο και πιεστικό, ειδικότερα μάλιστα όταν αυτές οι λύσεις κάθε άλλο παρά ανεφάρμοστες εμφανίζονται – μόλις πρόσφατα, για παράδειγμα, είχε δρομολογηθεί η μεταφορά του χώρου φιλοξενίας σε τμήμα απαλλοτριωθέντος κτηρίου στην περιοχή του αεροδρομίου, αλλά για διάφορους λόγους η λύση αυτή δυστυχώς δεν έχει δρομολογηθεί. Χρέος όλων λοιπόν είναι να πιέσουμε εκ νέου προς αυτήν κατεύθυνση, ώστε να δοθεί ένα τέλος στην αθλιότητα της κράτησης των προσφύγων στο προκάτ της ντροπής.
Νίκος Λουτράρης
Μαρκέλλα Σπανού
Νατάσα Στραχίνη
Μέλη της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Δικηγορικού Συλλόγου Χίου