του Γιάννη Μακριδάκη
Εδώ και πολύν καιρό υποστηρίζω την άποψη ότι η επανάσταση λαμβάνει ήδη χώρα και ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε διαδικασία δυνατών ζυμώσεων που φέρνουν την αλλαγή του τοπίου γύρω μας ολοένα και πιο κοντά.
Στις εκλογές της αυτοδιοίκησης που έρχονται, θα είναι η πρώτη φορά, που θα φανούν, τουλάχιστον εδώ, στη Χίο αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις να διεκδικούν με αξιώσεις την διοίκηση των Δήμων, οι εκπρόσωποι του νέου αυτού τοπίου που διαμορφώνεται ταχύτατα.
Στην Χίο είναι η πρώτη φορά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως πολίτη και ψηφοφόρο, που όχι μόνο δεν αισθάνομαι ντροπή και αγανάκτηση για το χαμερπές του συνόλου των υποψηφίων Δημάρχων, οι οποίοι σε όλες σχεδόν τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, πλην φωτεινότατων λιγοστών εξαιρέσεων, ήταν ο ένας χειρότερος από τον άλλον και συναγωνιζόντουσαν για το ποιος είναι ο χείριστος, ο αχρειότερος, ο θλιβερότερος, ο πλέον οπισθοδρομικός, ο πλέον αναξιόπιστος, ο πλέον αποτυχημένος σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής πλην της κομματικής λαμογιάς, ο πλέον ανάξιος της εμπιστοσύνης των πολιτών, ο πλέον απαίδευτος και ανιστόρητος, αμόρφωτος και συνεπώς ανάλγητος αλαζόνας, ξερόλας και άδειος γκαζοντενεκές που κάνει φασαρία γύρω από το άτομό του κορδωμένος, και, τέλος, ο πλέον ασύμβατος, ως γενική εικόνα, με την αισθητική μου.
Απεναντίας, στις επερχόμενες εκλογές της αυτοδιοίκησης και σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα αισθάνομαι ότι έχω επιλογές ψήφου και υποστήριξης και μάλιστα όχι μόνο ενός αλλά δύο ανθρώπων νέων, σοβαρών, καθαρών και αποδεδειγμένα έως τώρα άξιων, ανθρώπων άλλης αντίληψης από την παρωχημένη και αποτυχημένη όσον αφορά στην ανάπτυξη του γιγαντισμού και της ασέβειας, άλλης αντίληψης όσον αφορά στην πολιτική στάση ζωής και στην διαχείριση του δημοσίου χρήματος, ανθρώπων μιας άλλης γενιάς επιτέλους, που νιώθουν τι είναι ανάπτυξη και τι κατάντια, που εκφράζουν την διαφορετική προσέγγιση, που έχουν αίσθηση της κλίμακας και σεβασμό προς την διαφορετικότητα και την ζωή και που για πρώτη φορά δεν νιώθω ντροπή να με εκπροσωπούν.
Τα κομματικά ρετάλια όμως ακόμα αναπνέουν και ακόμη θέτουν εαυτούς υποψηφίους, ένεκα προσωπικού βίτσιου μάλλον αλλά και αποτυχίας των κομμάτων τους να εμπνεύσουν τους νέους ανθρώπους, είναι όμως ο ρόγχος του πολιτικού θανάτου τους αυτές οι εκλογές. Μαζί τους βέβαια παίρνουν και τα κόμματά τους και όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα που δημιούργησαν, εξέθρεψαν, τους δημιούργησε, τους εξέθρεψε και μας κατέστρεψε.
Το τοπίο αλλάζει.
