του Μιχάλη Μπάκα
Τα φαινόμενα είναι πολλά για να είναι συμπτωματικά. Δύο μήνες πριν τις εκλογές ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Άρης Σπηλιωτόπουλος θυμήθηκε να θέσει ζήτημα δημοψηφίσματος για την κατασκευή τζαμιού στην Αθήνα. Η Αθήνα πρέπει να είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς μουσουλμανικό τέμενος, υποχρέωση που εκπορεύεται από τις δεσμεύσεις μας ως κράτος σε διεθνείς συνθήκες. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Αρης Σπηλιωτόπουλος αποφασίζει να σηκώσει στην προεκλογική ατζέντα το ζήτημα του τζαμιού ενώ ως βουλευτής είχε ψηφίσει τη σχετική ρύθμιση. Στο ίδιο κλίμα ο έτερος υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης φέρεται να πρωταγωνιστεί σε επεισόδιο όπου στελέχη του συνδυασμού του σταμάτησαν τη δημιουργία παιδικής χαράς στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα, μια παιδική χαρά όπου το κλείδωμα της αποτέλεσε την έναρξη δράσεων κοινωνικού αυτοματισμού της Χρυσής Αυγής με τη γνωστή σε όλους μας συνέχεια.
Η συμπρωτεύουσα δεν θα μπορούσε να είναι απούσα. Στην πόλη που είχε 12 χρόνια δήμαρχο και 15 χρόνια βουλευτή τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, ο νυν Δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης δύο μήνες πριν τις εκλογές σε συνέντευξη του δηλώνει ότι πρέπει να δημιουργηθούν ομάδες συνταξιούχων με στόχο την αντιμετώπιση των ναρκομανών. «Η σκέψη μας είναι να αξιοποιήσουμε για τη φύλαξη εθελοντικά μέλη των ΚΑΠΗ. Δύο-δύο ή τρεις -τρείς θα περπατούν και θα λένε στους ναρκομανείς «μαζέψτε τα και φύγετε αλλιώς παίρνω την αστυνομία τώρα»». Με λίγα λόγια ο Γιάννης Μπουτάρης προτείνει τη δημιουργία ομάδων πολιτοφυλακής για την καταδίωξη των ναρκομανών από τους δημόσιους χώρους. Το επόμενο βήμα θα είναι να τους απαγορευτεί να συχνοτίζονται με τους «υγιείς» πολίτες. Ίσως ο Δήμαρχος σε επόμενη φάση να ονειρεύεται γκέτο στην πόλη της Θεσσαλονίκης ή γιατί όχι νέες Σπιναλόγκες όπου θα αφήνουμε εκεί τους ναρκομανείς μέχρι να πεθάνουν…
Βλέπουμε λοιπόν ότι μπαίνοντας στην προεκλογική περίοδο η ευκολότερη λύση για την αλίευση ψήφων από τους υποψηφίους είναι η ενεργοποίηση των ταπεινότερων ενστίκτων της κοινωνίας. Υπάρχουν δύο δρόμοι στην πολιτική. Ο εύκολος δρόμος είναι να ακολουθεί ο πολιτικός το ρεύμα της κοινωνίας, καταφεύγοντας σε εύκολες προτάσεις λαϊκισμού, ακολουθώντας την πεπατημένη, χωρίς κανένα όραμα, χωρίς να οδηγεί την κοινωνία σε καμία πρόοδο. Ο άλλος δρόμος της πολιτικής είναι να έχεις όραμα, να υπερασπίζεσαι τις θέσεις σου πέρα από μικροπολιτικά βραχυπρόθεσμα οφέλη, να προσπαθήσει να αλλάξεις την κοινωνία προς το καλύτερο και όχι να ακολουθείς λαϊκιστικούς δρόμους. Ο δρόμος αυτός είναι τραχύς και είναι δύσκολο να τον διαβείς. Αντί λοιπόν οι πολιτικοί να τολμήσουν να οδηγήσουν την κοινωνία σε νέα μονοπάτια, που μπορεί βραχυπρόθεσμα να είναι «αντιλαϊκά» αλλά μακροπρόθεσμα θα οδηγήσουν στην πρόοδο της κοινωνίας, καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις που τους εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι οι δυο μεγαλύτερες μεταρρυθμιστικές πολιτικές στη χώρα μας τα τελευταία 20 χρόνια ήταν το ΑΣΕΠ και τα ΚΕΠ και ο μεν αείμνηστος Αναστάσιος Πεπονής (θεμελιωτής του ΑΣΕΠ) απέτυχε να επανεκλεγεί, ο δε Σταύρος Μπένος (εμπνευστής των ΚΕΠ) έχει προ πολλού αποσυρθεί από την ενεργό πολική σκηνή, προσπαθώντας ως ενεργός πολίτης να συμβάλει στην ανάδειξη και προστασία των αρχαίων θεάτρων της χώρας μας. Τελικά έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουνε; Έχουμε τους δημάρχους που μας αξίζουνε; Η επιλογή, σε κάθε περίπτωση, είναι δική μας…
Αντί Υστερόγραφου:
Φίλοι μου μετέφεραν άλλο ένα χαρακτηριστικό περιστατικό από τη Μυτιλήνη. Το περασμένο Σάββατο ο Δήμαρχος Λέσβου Δημ. Βουνάτσος παρακολούθησε συναυλία κλασσικής μουσικής συνοδεία του προσωπικού του κομπολογιού. Όταν δε η πιανίστρια απηυδισμένη και εκνευρισμένη του ζήτησε να σταματήσει να παίζει το κομπολόι, ο Δήμαρχος χαριτολογώντας την επαίνεσε λέγοντας της «μπράβο αυτί!!» μη πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να την ενοχλεί το κομπολόι του… ο Δημήτρης Βουνάτσος διετέλεσε 15 χρόνια βουλευτής, 4 χρόνια νομάρχης και 4 χρόνια Δήμαρχος Λέσβου.
Συζήτηση2 Σχόλια
Αν και γενικά συμφωνώ με τη γενική ιδέα, ο κ. Μπάκας έχει μάλλον μπλέξει τις αφετηρίες που παρουσιάζει για αυτό το άρθρο. Γιατί μπορεί το να έχουν οι Έλληνες και μη Μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα χώρο θρησκευτικής λατρείας να είναι ανθρώπινο δικαίωμα που δεν διαπραγματεύεται με οποιοδήποτε δημοψήφισμα, οι κάτοικοι όμως της Θεσσαλονίκης, αλλά και άλλων πόλεων, έχουν και αυτοί το δικαίωμα να μην ζουν ανάμεσα σε εμπόρους ναρκωτικών και ημιθανείς ναρκομανείς που να σέρνονται μπροστά στις πόρτες τους. Κοινό και των δύο βέβαια είναι ότι όσο το Ελληνικό κράτος αδιαφορεί για τα προβλήματα των πολιτών του τόσο οι αντιπαραθέσεις μεταξύ τους θα αυξάνονται.
Επίσης είναι χαρακτηριστικό για την κατάντια αυτής της χώρας, που ως μόνες σοβαρές μεταρρυθμίσεις τα τελευταία 25 χρόνια παραθέτουμε τα ΚΕΠ και το ΑΣΕΠ. Τα μεν ΚΕΠ θεωρώ ότι ήταν απλά φυσική εξέλιξη, το δε ΑΣΕΠ το σύστημα που, παρά τις αγαθές προθέσεις, με το πρόσχημα των «αντικειμενικών κριτηρίων» κατέληξε να επιβραβεύει όχι τους καλύτερους για μια δουλειά και αυτούς με την περισσότερη και σχετικότερη εμπειρία αλλά αυτούς με τα περισσότερα «χαρτιά», γιγάντωσε μια βιομηχανία παραγωγής πτυχιούχων χωρίς αντιστοιχία στην παραγωγή και την οικονομική πραγματικότητα, και εμβάθυνε την συλλογική «αλλεργία» στην δημιουργική εργασία.
Παραβρέθηκα και εγώ σε ένα περιστατικό όπως αυτό που παρουσιάζει ο κ. Μπάκας στο υστερόγραφο. Σε μία πρόσφατη μουσική παράσταση στο Ομήρειο Π.Κ του Δήμου Χίου στην πρώτη σειρά καθισμένοι οι νυν Δήμαρχος και Αντιπεριφερειάρχης Χίου δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να μιλούν ο ένας στο αυτί του άλλου. Για σεβασμό προς τους συντελεστές της παράστασης ούτε λόγος. Τους λυπήθηκα γιατί αν δεν ήταν προεκλογική περίοδος φυσικά δεν θα ήταν εκεί.