του Χαράλαμπου Σαχτούρη
Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούν την τοπική αυτοδιοίκηση υπόθεση όλων. Αυτός είναι και ο λόγος που οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων, με τους «Καποδίστριες» και τους «Καλλικράτηδες» όχι μόνο δε με ενθουσίασαν, αλλά με βρήκαν και διαμετρικά αντίθετο. Είχα διδαχτεί, βλέπετε, από την ιστορία και είχα βιώσει από μικρό παιδί, ότι η γειτονιά, η συνοικία, το χωριό αποτελούν το βασικό υλικό της αυτοσυνειδησίας μας. Δεν ξέρω (και δε με ενδιαφέρει) τι γίνεται στας… Ευρώπας, αλλά στη μικρή μας Ελλάδα θέλουμε να ξέρουμε, κάθε στιγμή τι γίνεται με το νερό μας, με το σχολειό μας, με το γιατρό μας, με τα σκουπίδια μας, με το δρόμο μας. Νάχουμε σε ποιον να απευθυνθούμε (την ώρα που τον χρειαζόμαστε) να βάλουμε κι ένα χεράκι, αν χρειαστεί, στην ώρα της ανάγκης…
Όλα τούτα, τα μικρά, πλην απλά και τα ανθρώπινα, δυστυχώς για μας, οι εξελίξεις τα αγνόησαν. Οι πολιτικές «τερατογενέσεις» υποβάθμισαν τις μικρές κοινωνίες, τους ρούφηξαν το δυναμισμό, τις περιθωριοποίησαν κι έκαναν τους κατοίκους τους να αισθάνονται άχρηστοι και έρμαια στα χέρια, στις ορέξεις, στις επιθυμίες και στη βούληση των ισχυρών, που γιγαντώθηκαν. Η πίκρα, το παράπονο, ο καημός, είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν στις μικρές παρέες, στα καφενεία, στις μικροσυνάξεις των απλών ανθρώπων της καθημερινότητας και της βιοπάλης…
Τι κάνουμε τώρα; Πως θα τινάξουμε από πάνω μας τη μαύρη στάχτη με την οποία μας πασπάλισαν; Πώς θα συμβάλουμε στην «επιστροφή»; Πώς θα ξανακάνουμε ΔΙΚΟΥΣ μας τους άρχοντές μας; Πώς θα ανακτήσουμε αποστολή και ρόλο, αναφορικά με τα θέματα του μικρού μας κοινωνικού, ανθρώπινου και φυσικού περιβάλλοντος;
Τα ερωτήματα αυτά και πολλά ακόμα παρόμοια, απασχόλησαν και εμένα. Προσπάθησα πολλές φορές να μιλήσω με τους ανθρώπους, που κρατούσαν την τοπική εξουσία. Γρήγορα διαπίστωσα ότι απευθυνόμουν σε «ώτα μη ακουόντων». Όχι επειδή δεν ήθελαν (προσωπικά δεν έχω τίποτα με τα -περισσότερα τουλάχιστον – αιρετά πρόσωπα που ασκούν την τοπική εξουσία), αλλά επειδή δεν μπορούσαν. Κι αυτό γιατί δέχτηκαν από τη μια να ενταχθούν μέσα σε ένα σύστημα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και από την άλλη να το υπηρετήσουν. Δεν είναι τα πρόσωπα λοιπόν το βασικό πρόβλημα, αλλά το σύστημα. Αυτό που εξαφανίζει (και συχνά αντιπαλεύει) τον πολίτη, αυτό που ανάγει την αυθαιρεσία των ολίγων (έστω και αιρετών) σε κυρίαρχο ζήτημα, αυτό που υποχρεώνει τους αιρετούς να λειτουργούν ερήμην λαού, αυτό που προωθεί την αδιαφάνεια, την πελατειακή σχέση, τη δημιουργία στρατιάς «υποχρεωμένων» (σύμφωνα με το παροιμιώδες… «σκάβε Μιμίκο, εσύ πούφαγες το σύκο»), αυτό σπαταλά το προϊόν του λαϊκού μόχθου, χωρίς να λογοδοτεί στον πολίτη, αυτό που γεννά, πλάθει και ανατρέφει «αναντικατάστατους» και «γεννημένους ηγέτες».
Απογοητευμένος μέσα στον κυκεώνα των σκέψεων αυτών, μια ωραία πρωία, είχα την ευκαιρία να συναντήσω την υποψήφια δήμαρχο Ερμιόνη Φρεζούλη και να πιω έναν καφέ μαζί της. Το πόσο θετικά με εξέπληξε η κουβέντα μαζί της, δεν περιγράφεται. Όλα όσα είχα στο μυαλό μου και με… παίδευαν, καιρό τώρα, βγήκαν φυσικά και αβίαστα, ως προτάσεις από τα χείλη της. Η διαφάνεια, η συμμετοχή των πολιτών σε όλες τις αποφάσεις, ο διαρκής έλεγχος της εξουσίας, το πνεύμα αλληλεγγύης και η συμμετοχική διαδικασία, η αγωνία για την προστασία του φυσικού και του δομημένου περιβάλλοντος, η στροφή προς τον πολίτη…, διαπίστωσα ότι αποτελούν την πεμπτουσία του προγραμματισμού και την στόχευσή της.
Πολύ σύντομα βεβαιώθηκα ότι όλα αυτά (και άλλα ακόμα σημαντικά, επιθυμητά κι ευπρόσδεκτα) αποτελούν προγραμματικές θέσεις της ΧΙΑΚΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, του συνδυασμού τον οποίο υπηρετεί η Ερμιόνη, ως πρώτη μεταξύ ίσων. Έχοντας μάλιστα έναν ενδόμυχο φόβο (ίσως ως απότοκο παλιών βιωμάτων) για ενδεχόμενο «καπέλωμα» της κίνησης από κάποιο (ή κάποια) πολιτικό κόμμα, πλησίασα δειλά δειλά, διερευνητικά, ομολογώ στην αρχή, πιο θαρρετά στη συνέχεια, για να βρεθώ μπροστά στην καινούργια θετική διαπίστωση: Οι προγραμματικές θέσεις και η συνολική εικόνα του προγράμματος, δεν προέκυψαν «εξ ύψους», ως θεϊκή επιφοίτηση, ως κομματική επιταγή ή ως προϊόν σκέψης του «μεγάλου χαρισματικού ηγέτη», αλλά χτίστηκαν λέξη λέξη, φράση φράση, από τους πολίτες σε πολυπληθείς (για τα χιακά δεδομένα) θεματικές συναντήσεις.
Μετά απ’ αυτά είναι προφανές πως κάτι νέο, κάτι πρωτόγνωρο γεννιέται στην τοπική μας κοινωνία κι προτείνω να το δοκιμάσουμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές που έρχονται. Προσωπικά έχω επιλέξει να στηρίξω το συνδυασμό της ΧΙΑΚΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ και την υποψήφια Δήμαρχο ΕΡΜΙΟΝΗ ΦΡΕΖΟΥΛΗ. Όσοι συμφωνείτε με τα τα προλεγόμενα, προτείνω να κάνετε το ίδιο.